“Nerede bu çocuk?”

 Basık burunlu adamın göz kapakları açılmamak için direniyordu ama sesi ahşap çatıda dinlenen kuşları kaçırmaya yetti. 

 “Bana mı soruyorsun? Sana kaç kez ihtiyarın yanına gitmemesi için onu uyar demedim mi?” 

 Elindeki hamur topağını içinden ateş çıkan bir deliğin iç yüzeyine yapıştıran kadın, aynı hızla adama da cevabı yapıştırdı. Dağların arasından doğan güneşin doğayı harekete geçirmesini kıskanmışçasına, karı koca küçük kulübelerinin içinde birbirlerine bağırıyordu. 

 “Anne olup çocuğuna sahip çıksana, insanlar şikâyet etmeye başladılar.” 

 Masadaki yemekten bir kaşık tadan adam kapıya yöneldi. Eşikten kaptığı tırpanı sırtına vurduğunda, karısı hâlâ konuşuyordu. 

 “Yatağa mı bağlayım? Sana çekmiş, keçi gibi inatçı.” 

 Aynı anlarda ince bacaklarını sonuna kadar açarak koşan bir çocuk, köyün çıkışındaki kulübeye yaklaşıyordu. 

 “Dede, günaydın” 

 Adımları yavaşlayınca, körük gibi bir şişip bir inen göğsü sakinleşti. Ağzından uzun nefesler vererek taşlı yolun bittiği yerde durdu. 

 “Hoş geldin, küçük Mel” 

 Sakalları göğsüne dayanmış yaşlıca bir adam, iki koluna yanlara açarak onu karşıladı. Yamalarla dolu cübbesi, kırış kırış olmuş suratı ve içten gülümsemesiyle beraber, çatısı yarı yıkılmış evin önünde oturuyordu. 

 “Annen sana çok kızacak. Bak iyiyim, her gün yemek getirmene gerek yok artık.”

 “Kızarsa kızsın! Ona kalsa, güçlü olmadığım için diğer çocukların beni dövmesi de normal. Sen olmasan, kimse benimle ilgilenmeyecek.” 

 İki yanağını şişirerek cevap verdi çocuk. Yaşlı adam karısındaki cılız çocuğu baştan aşağı süzdükten sonra kahkaha atmaya başladı. 

 “Aptal çocuk, seninle bana bakıyorsun diye mi ilgileniyorum sanıyorsun?” 

 Mel başını eğdi. İki elini önünde birleştirdi ve parmaklarını birbirlerine doladı. Sorusuna yanıt alamayan ihtiyar adam ayağa kalktı, her adımında etrafa tozlar saçarak Mel’in yanına geldi. 

 “Neden, sen de arkadaşların gibi köydeki dövüş okuluna gitmiyorsun? Orada kendini gösterebilirsen, ileride rahat bir hayat yaşama şansın olabilir.” İ

 İhtiyarın sesi ciddileşti. Elini küçük çocuğun omuzuna koyarak konuştu. Ne zaman yıkandığı belli olmayan saçları kuş yuvasına benziyordu. 

 “Benimle dalga geçmesene, daha köydeki normal çocuklarla başa çıkamıyorum. Hepsi benden iri ve uzunlar. Ayrıca dövüş antrenmanları çok yorucu. Ben, seninle beraber ormanda dolaşmak istiyorum” 

 Yaşlı adam, gözlerinin içine bakan Mel’in dişlerinin gıcırtısını duyabiliyordu. Alnının bittiği yerden kesilmiş saçları, küçük kulakları ve babasının kopyası yanlardan basık sivri burnuyla, aslında sevimli bir çocuktu. 
 

 “Tamam, seninle başa çıkmak ne mümkün? Gel bakalım, bugün sana hiç görmediğin birkaç bitkiyi göstereceğim!” 

 Sevinçten bir oraya, bir buraya zıplayan küçük çocuk patika yola girdiğinde, yaşlı adam da arkasından ağır adımlarla ilerledi. Sırtlarına vuran güneş ışıkları, ağaçların dallarına takılarak onları terk ediyordu. Ormanın içindeki nemli hava küçük çocuğun tenine değdiğinde, yaşlı adam Mel’in diken diken olan tüylerini sırtındaki hırkasıyla örttü.  

 Bambu filizi gibi dümdüz ilerleyen derenin kenarına geldiklerinde dedesi ona bugünün sürprizi olan ilk bitkiyi gösterdi. Mel, sudaki hareketlerle daha fazla ilgileniyordu, bitkiye bir bakış attıktan sonra üstünü çıkarmaya başladı. 

 “Balıkları elinle yakalayamayacağını kabul etmeyeceksin, anladım ama bari sana nasıl yapılacağını öğretmeme izin ver!” 

 Yaşlı adam boşa konuştuğunu yüzüne sıçrayan suyla beraber anladı. Mel onu duymamıştı bile, etrafında dolanarak onunla alay eden balıkları yakalamaya çalışıyordu. İhtiyar, kurumuş topraklarla bezenmiş ayaklarını suya soktu. Pes etti ve küçük çocuğun nafile çabalarını izlemeye başladı. Mel sudan çıktığında eli boştu. Burnu kıpkırmızıydı, elleri ve ayakları yeni doğduğu zamanki hallerine geri dönmüşlerdi. Neyse ki güneş yakıcılığını koruyordu, birkaç saat daha yerküreyi kavurarak Mel’in kurumasını sağladı. 

 Hava karardığında, sabah önden koşan çocuk yaşlı adamın sırtında uyuya kalmış bir halde döndü. Yaşlı adam onu hemen uyandırmadı, başını dizine koydu ve bir süre daha uyumasına izin verdi. Mel, uyandığında hemen yola düştü. Aceleyle koşarken bir yandan da “Dede ben eve gidiyorum, yarın sabah buluşuruz,”  diye bağırıyordu. 

 Çocuğun mutlu hali, ihtiyarın kırışıklar içindeki yüzünde bir gülümsemeye sebep oldu. Karanlığın içinde kaybolmaya başlayan kulübenin önünde parlak bir noktaya dönüştü ve uzun süre onu izledikten sonra yıkık kulübenin içine doğru yürüdü. İki adımda tek menteşenin tuttuğu kırık kapıya ulaştı, yüzündeki gülümseme birden silindi ve kalınca bir kütük kafasına indi. 

 “Pis bunak, uyan bakalım!” 

 Fitili bitmek üzere olan gaz lambasının aydınlattığı küçük odanın içinde, elleri ve ayakları bağlı yatan ihtiyarın başında beş yetişkin adam vardı. İçlerinden en irileri,  sakalları göğsüne kadar uzamış olan ihtiyarın boşluğunu dürterken, diğerleri bir köşede onları izliyorlardı. 

 “Sana buradan gitmeni söylemedik mi?” 

 İzleyicilerden biri küçük adımlarla öne çıktı. Saçları kısa, basık burnu ucuna doğru sivriliyordu ve sözlerini tamamladığında, ağzından saçılan tükürükler ihtiyar adama kadar ulaştı. 

 “Çocuğumun yakasından düş pis herif. Onu da kendin gibi bir ezik haline mi getirmek istiyorsun?” 

 Yankılanan sesin sahibi, günün sabahında karısından sağlam bir fırça yemiş olan Mel’ in babasından başkası değildi. Dişlerini gıcırdatarak konuşurken, iki eli çoktan yumruk olmuştu. Bağırarak sorulmuş sorulara maruz kalan ihtiyar cevap vermedi. Sakinliğine bakılırsa daha önce de böyle bir duruma düşmüş olabilirdi. Mel’in babası duvarın kenarına yığılmış tahta parçalarından birini kavradı, bakışları ihtiyar adamın üzerindeydi. 

 “Sonunda sözüme geldin. Bu asalağın kendi kendine çekip gitmeyeceğini artık anlamışsınızdır. Ben derim ki; ihtiyarı bir hafta burada tutalım ve sonra ormanın içine atalım gitsin!” 

 Yaşlı adamı ayağı ile dürten iri yarı adamın niyeti hiç iyi değildi. Kendi elleriyle öldürmeyecek olsa da ihtiyarı vahşi hayvanların kol gezdiği ormanda kaderine terk etmek istiyordu. Toz perdesiyle ikiye bölünen odanın bir köşesinde bekleyen kişiler yanıt vermediler, sadece izliyorlardı. 

 “Ormana atalım gitsin!” 

 Fikre ilk desteği, yaşlı adamın en iyi arkadaşı olan Mel’ in, elinde sopa tutan babası verdi. Bakımsız saçlarını özensizce toplamış olan ihtiyar, köylüler için sadece görmezden gelmeleri gereken bir figürdü ama onun için her gün başını ağrıtan bir çıbandı. 

 “Co, senin çocuğun sorun çıkarmadan durabilecek mi?” 

 İri yarı adam an itibariyle en sıkı destekçisine soruyu sorarken, onun ağzından çıkacak cevabın ekibin kalanının endişelerini dağıtmasını umarak konuştu. Plan onundu ama gerçekleştirirken hem fikir hem de eylem birliği gerekiyordu. 

 “Hiç endişen olmasın. Onu terk edip gittiğini söyleyeceğim. İlk önce biraz ağlayıp bana inanmayacaktır ama birkaç gün geçince, o da dediğim gibi düşünecek. Buna eminim!” 

 Son sözleri şüphe bulutlarını dağıtmaya yetti. Bir süre daha beklediler ve ahşap tavandan gelen ayak sesleri azaldığında ihtiyarı yalnız bıraktılar. Ertesi sabah koşa koşa yaşlı adamın yanına giden Mel, daha önce başına gelmeyen bir şey gördü. Yaz kış demeden onu kapıda karşılayan dedesi, bugün yerinde yoktu. 

 Aceleyle yıkık dökük kulübeye giren çocuk aradığı kişiyi burada da bulamayınca, karanlık çökene kadar ihtiyar adamın olması gereken yerde bekledi. Ne çare, yaşlı adam gelecek gibi değildi. İşin aslını bilen babası uzaktan belirdiğinde, Mel eve dönmesi gerektiğini anladı. İşin aslını bilen adam bugün ihtiyarın yanına geldiği için Mel’e kızmadı, hedefinde farklı bir konu vardı. 

 “Hayır, dede gitmiş olamaz! Beni bırakıp, haber vermeden gidemez!” 

 “Nereden biliyorsun gitmediğini? Bak, sana veda bile etmedi. Demek ki onun için çok da önemli biri değilmişsin!” 

 Mel ne kadar karşı çıkmaya çalışsa da, babası sürekli onu bastırdı. İhtiyarı hapsettikleri ekibin başarısı adamın performansına bağlıydı ve o da bunun hakkını veriyordu. Eve geldiğinde annesinin ele aldığı bu bezdirme operasyonu sonrası, gün boyunca sancılı bir bekleyiş gerçekleştiren çocuk, daha fazla dayanamayıp kendinden geçti. 

 Mel, sabah yeniden soluğu yaşlı adamın kulübesinde aldı ama ne çare, beklediği kişi sanki duman olup rüzgâra karışmıştı. Mel ne kadar düşünse de yaşlı adamın o günkü hareketlerinde bir tuhaflık olduğunu hatırlamıyordu, her an ormanın içinden çıkıp gelecekmiş gibiydi. 

 Bu sırada, kuru ekmek ve azıcık su verilen ihtiyar bunların hiçbirine dokunmuyordu sanki ölümünü kabul etmişti. Penceresi olmayan tozlu odada, sonunun geleceği vakti bekliyordu. Bakıcılığını yapan adam da ilk günün ardından uğramamaya başladı, karanlığın yoldaşlığı dışında ihtiyar adamın elinde kalan bir şey yoktu. 

 Zaman yavaşça aktı, günler sakinlik doluydu ancak belirlenen tarihe iki gün kala kimsenin beklemediği bir şey gerçekleşti. Ne olursa olsun, üç senedir onunla ilgilenen dedesinin kendisini bırakmayacağını düşünen Mel, ihtiyar adamı aramak için gece vakti tek başına ormana girdi. 

 Babası, Mel’i oturup ağladığı yerden almaya gittiğinde neler olduğunu öğrendi. Dövüş okulundan çıkıp Mel ile dalga geçmeye gelen iki çocuk, onu ormanın içine doğru koşarken görmüşlerdi. Ormanın derinlerine ulaşmadan arkasından koşmaya çalışmışlardı ama duydukları son şey Mel’in ağlamaklı sesi olmuştu.  

 “Dedemin başına bir şey gelmiş olmalı. Onu kurtarmaya gidiyorum!” 

 Co haberi alır almaz koşmaya başladı. Normal şartlar altında bir babanın oğlunun peşinden ormana yönelmesi beklenirdi ama adam soluğu işbirlikçilerinin yanında aldı.  

 “Brandon, Mel ihtiyarı aramak için tek başına ormana girmiş. Hemen peşine düşmemiz lazım!” 

 Brandon köyün en güçlü adamıydı. Her şeye tek başına karar veremese de bu olayda olduğu gibi çevresinde toplanacak kişileri bulmakta zorluk çekmezdi. Co’ nun sözlerini duyduktan sonra başını kaldırarak etrafa baktı ve ardından yanıtını verdi. 

 “Sen aklını mı kaçırdın? Son senelerde vahşi hayvanlar köye saldırmadığı için geçmişi nasıl da unutuvermişsin? Hiçbir kuvvet beni oraya götüremez!”   

 Kesik soluklarla nefes alan Co’ nun gözleri kocaman oldular. Bir umut diğerlerine döndü ve İri adamdan sonra ekibin üyeleri de birer birer döküldüler. 

 “Son günlerde, vahşi hayvanların kükremeleri hiç olmadığı kadar net duyulur oldu!”

 “Ormandaki hayvanların her biri en azından sıradan dövüşçüler kadar güçlü. Bizim gibi basit köylülerin oraya gitmesinin mümkünü yok!” 

 İhtiyar adamı ölmesi için ormana atmayı düşünürken, nasıl olur da kendileri o cehenneme girebilirlerdi? Telaşlı babanın gözünden okunan yardım çığlıklarının, şu an onlar için bir anlamı yoktu. 

 “Hepsi onun suçu! Oğlum, canım oğlum, onun yüzünden ölecek. Öldüreceğim, o pis ihtiyarı kendi ellerimle öldüreceğim!” 

 Co, içini kavuran ıstırabın etkisiyle bağırıyordu. Ormana giderek oğlunun peşine düşecek cesareti kendisinde bulamayınca, yüreğini soğutacak çareyi zavallı ihtiyarı öldürmekte aradı. Köhne tavernanın altında esir tutulan ihtiyarın yanına doğru ilerleyen Co, gözünü karartarak kenarda duran orağı eline geçirdi. Brandon gizlemeye çalışsa da yüzündeki tebessüm yerli yerindeydi ama bir anda yer sallanınca, bu ifade silinip gitti. 

 Sonra hepsinin duyabileceği kadar yüksek bir ses, tutsaklarını sakladıkları bodrum katından kulaklarına ulaştı. Bunu tahta kapının uçarak duvara çarpması izlediğinde, Co kapının eskiden olduğu yere birkaç adım uzaklıktaydı. Beş kişi, günlerdir aç susuz tutsak ettikleri kişiyi karşılarında görmenin şokunu atlatamadan, ihtiyarın dış kapıyı koparırcasına açmasına şahit oldular. 

 Yerlerinden bir milim dahi oynayamadan her şey olup bitmişti, tavernanın içinde ölüm sessizliği hüküm sürüyordu. Köyde bunlar olurken, gecenin karanlığının üstüne çöktüğü, ağaçların dallarının adeta düello yapan iki silahşor gibi hoyratça birbirine vurduğu ormanda, on bir yaşındaki çocuk yavaşça yürüyordu. 

 “Hep bahsettiği o vadiye gitmiş olmalı. Kesinlikle bulacağım onu. Beni terk etmez, hepsi yalan söylüyor, mutlaka başına bir şey gelmiş olmalı.” 

 Gölgelerin oynadığı oyunların etkisi azaltmak için mırıldanan Mel, kulağına çalınan kükremelerini duymamak adına neredeyse hiç durmadan konuştu. İçindeki korkuyu yenmesi için bu yöntem yeterliydi ama konu gerçek tehdit olunca ne kadar işe yarayacağı şüpheliydi. Farkında olmasa da son yarım saattir birkaç çift göz hep arkasından yürüyordu. Ağızlarından salyalar akıtan, dört ayaklı hayvanlardı bunlar. 

 Normal şartlarda çocuğu bir lokmada yutabilirlerdi ama sanki bir şeylerden emin olmak istercesine, takip etmekle yetindiler. Durum, çocuk ormanın derinliklerine ilerledikçe değişmedi. Yalnızca, peşinde olan vahşi hayvan sayısı birkaç tane ile belirtilecek rakamı çoktan geçmişti. Neler olduğunu anlayamamak imkânsızdı ve Mel, adımlarını hızlandırdı. Yönünü değiştirmesi, hızlanmasından önce gerçekleşti. 

 Nereye gittiğini bilen insanlara has kararlı adımlarla ilerliyordu ve küçük bir oyuk görüşüne girdiğinde, depara kalktı. Bu hareketi, peşine düşmüş sürüyü de hareketlendirdi. Amansız bir kovalamaca başladı. Dört ayaklı hayvanlar, çocuğun çaresizlik içinde olduğuna emin oldular. Yağlı bir et parçasına benzeyen, gece vakti kucaklarına düşen ödülü kaçırmamak için koşmaya başladılar. 

 Uzun zamandır onu takip eden hayvanlar en önde koşuyorlardı. Mel, fizikken zayıf bir çocuktu ama ölüm korkusu bedenindeki bütün gücü kullanmasını sağladı. Ağaçları terk eden yapraklar veya yumuşak toprak ona engel olamıyordu. Her adımda peşindekiler daha fazla yaklaşırken, küçük oyuğun girişine on beş adımlık mesafe kaldı. 

 “Burada ölemem, dedemi bulmam lazım!” 

 Küçük çocuk, bu durumda dahi amacını unutmadı. İçinde bulunduğu durumdan kurtulup aramaya geri dönmek istiyordu ama yaklaşan yaratıklar küçük çocukla aynı fikirde değildi. Güçlü bedenlerinin avantajını kullanarak, hedeflerinin ensesinde soluyorlardı. Çok kısa bir an, neredeyse göz kırpma süresinde, Mel kendini oyuğun içine atabildi. 

 Arkasındaki sürü aynı şeyi yapmak istediğindeyse büyük bir gürültü koptu. Mel’in geçişiyle beraber ortaya çıkan bariyer ancak yetişkin bir insanın geçebileceği kadar büyük olan girişi kapladı. Bariyere çarpan yaratıklar yaşadıkları tepmenin etkisiyle inlediler; bedenlerinde hasar yoktu ama arkadan gelenlerin de durmak için vakitleri yoktu. 

 Mel’in kalbi, yerinden çıkacak gibiydi. Onu teğet geçen ölüm, peşi sıra gelenlerin yüzüne tokadını indirmekten çekinmiyordu. Pelteye dönen bedenlerin kalkanın üzerinde bıraktığı izler, insanın tüylerini diken diken edecek cinstendi. Dört adım uzunluğundaki oyuğun, bitimine kadar çekilen Mel onları izlerken, vahşi yaratıklar kalkanı koklamaya başladılar. 

 Temkinliydiler, ölen hayvanların verdiği dersi aldıkları belliydi. Ardından birkaç pençe darbesi vurarak test etmeyi sürdürdüler. Sonuç onlar için iyiydi, önlerindekinin sadece savunma amaçlı bir bariyer olduğunu çözmüşlerdi. Sürünün en güçlü bireyleri saldırı için yerlerini aldılar. Bir seferde en fazla on yaratığın pençeleyebileceği kalkanın üzerine saldırılar yağmaya başladı. Mel’ in peşindekiler; kaslı dört ayağa, ince ve uzun gövdeye sahip, vahşi hayvanlardı. Öne çıkık çenelerindeki sivri ve büyük dişler düşmanları için büyük tehdit oluştursa da en önemli silahları pençeleri gibi görünüyordu. Oyuğun girişini kapatan kalkana saldırı şekillerinden bunu anlamak mümkündü. Küçük mağaranın içindeki çocuğa ulaşmak amacıyla kalkanın üstüne inen her pençe darbesinde, parlak kıvılcımlar havaya karışıyordu. 

 Vahşi hayvanların saldırısı on dakikadır sürüyordu, bütün güçlerini kullandıkları belliydi ama yoruldukça yer değiştirmelerine rağmen kalkan olduğu yerde duruyordu. Tabii ki ilk oluştuğu durumda değildi. Parlak sarı rengi, her darbeden sonra biraz daha soldu. Yaklaşık yarım saat bu şekilde geçildi. Mel’ in başı iki dizinin içine iyice gömülürken, onu yemek için mücadele eden hayvanların akınları hiç durmadı. 

 Avcılar, avlarına ulaşamadıkça daha da agresifleştiler. Tek lokmalık insanı öldürmek beslenme amacını aşmış, kendilerini adeta aşağılayan kalkanı kırma mücadelesine dönmüştü. İşte bu anlarda, bütün yaratıklar iki yana doğru açıldılar. Sık ağaçların olduğu taraftan, dehşet verici bir kükreme duyuldu. Sırayla kalkanı pençeleyen kırka yakın yaratık artık boyunlarını eğmiş yere bakıyorlardı. Onların dışındaki daha zayıf yaratıklarsa, çoktan bedenlerinin hâkimiyetini kaybedip dizlerinin üstüne çökmüştü. 

 Gelen, etraftaki yırtıcıların en az iki katı büyüklüğünde, parlak kızıl kürke sahip, geniş gövdeli ve dört bacaklı bir yaratıktı. Çevresindekilerden daha iri, daha güzel ve daha yırtıcı duruyordu. Onu müdahale etmek zorunda bıraktıkları için sinirlenmişti. Kalkan her an dayanıklılığını kaybetse de Mel güneşin doğuşunu görebilecek kadar şanslıydı ama bu hayvanın ortaya çıkması, ona uyanık halde bir kâbus yaşattı. 

 Kızıl kürklü hayvan, insan elinin üç katı büyüklüğündeki pençesini küçük çocuğun son savunma duvarı olan bariyere indirdi. Gerçekten kızmıştı kızıl kürklü hayvan. Kendini sakınmadan, var gücüyle sürüsünün gururuyla oynayan kalkanın üzerine yüklendi. Bir, iki derken, rengini kaybeden kalkanın üzerinde bazı çatlaklar göze çarpmaya başladı. 

 Yırtıcı sürüsü keyifle uluyor, genç Mel ise kaderin ona sunduğu sonu beklerken korkudan ağlıyordu. Son bir pençe darbesiyle dağıldı bariyer. Şimdi, büyük başını oyuğun içine sokmuş Kızıl Kürklü Yırtıcı ile avı arasında hiçbir şey kalmamıştı. Lütfen çok acıtmasın, lütfen çok acıtmasın diye dua eden Mel, gözlerini sıkıca kapatmış, sadece acı çekmeden ölmeyi diliyordu. 

 İsteğinin mümkün olamayacağı, aralarından salyalar akan dişlerini öne çıkarmış sürü liderinin onun bacaklarına saldırmasından belliydi. Kızıl Kürklü Yırtıcı, küçük çocuğu diri diri yemek istiyordu. Bu, bariz olanı geciktirmekten öteye gitmeyen bir eylem olsa da av için acı dolu dakikaların onu beklediği anlamına geliyordu. Kızıl Kürklü Yırtıcı’ nın pis kokan nefesini yüzünde hisseden Mel, korkudan titremeye başladı. 

 Onun aksine, yırtıcı sürüsünün sesleri ormanı inletiyordu, adeta liderlerinin kahramanlığı için şarkılar söylüyorlardı. Bulutlar Ay’ın önüne set çektiğinde, çok uzak mesafelerden bile duyulabilen bu gürültü bir anda kesildi; bunun tek bir anlamı olabilirdi, o da liderin avın işini bitirmesiydi. 

 Hayat, alışılagelmiş olayların tekrarından ibarettir çoğu zaman ama bu gece, zayıflığına aldırmadan cesur yüreğini karanlık ormana taşıyan çocuğun ölmesi gereken bu gece, öyle olmadı. Kızıl Kürklü Yırtıcının keskin dişleri Mel’ in cılız baldırlarına değmek üzereyken, koca hayvan sanki donmuşçasına bir milim bile kıpırdayamaz hale geldi. 

 O bu durumdayken, dışarıdaki sürüsü kaosu yaşıyordu. Uzun süre kalkanı pençeleyen kırk yırtıcı oldukları yerde çöktüler. Neredeyse toprakla bir olmuş, korkudan titriyorlardı. Kalan yaratıklarsa, dünya üzerinde nefes almak gibi bir ayrıcalığa sahip değillerdi. 

 Ağızlarından son çıkan şey, kanlı köpükler ve kısa bir soluk oldu. Mutlak sessizliğin hâkim olduğu anlarda, sadece zayıf bir ayak sesi duyuluyordu; ne hızlı, ne de yavaş. Göğü inletmiyor veya yeri sarsmıyordu ama gece boyunca vahşilikleriyle dehşet saçan bütün yırtıcılar, süt dökmüş kediye dönüyordu. 

 “Mel, korkma ben geldim!” 

 Birkaç katı büyüklüğünde bir yaratıkla beraber küçük oyuğun dibinde sıkışan ve heykele dönmüş olan çocuk, ilk başta duyduklarına inanamadı. 

 “Mel, her şey geçti!” 

 Onun sesiydi bu! Dedesi onu kurtarmaya gelsin diye defalarca dua etmişti ama bunun gerçekten olabileceğine içten içe kendisi de inanmıyordu. Duydukları rüya mıydı? 

 “Dede, dede!” 

 Mel’ in buzları çözüldü. Kalan son gücüyle, günlerdir hasretini çektiği yaşlı adama koşmaya başladı. Ne Kızıl Kürklü Yırtıcı’ yı, ne de etrafa dağılmış diğer cesetleri gözü görmedi. Her adımda sallanmasından belli ki zaten koşmak dışında başka bir eyleme ayıracak enerjisi de kalmamıştı. İhtiyarın ona açtığı kollara kendisini bıraktığı gibi bayıldı. Son birkaç günün stresine eklenen ölüm korkusu, zayıf bedenini harap etmeye yetmişti. 

 “Seni inatçı velet! O salakların yalanına inanmayacağını biliyordum ama bu kadar ileri gitmek! Neden senden ayrılamadığımı şimdi çok daha iyi anlıyorum!” 

 Paha biçilmez bir gülümseme, ihtiyar adamın kontrolden çıkmış sakalı ve bıyığının arasından zar zor seçildi. Sözlerini tamamlayınca eliyle yüzünü yokladı; kırışıklıklarının, derin izlerin arasında küçük bir yolculuk yaptı. 

 “Ne zamandır böyle gülmedim acaba?” 

 Kendi kendine söylenen ihtiyar, küçük çocuğu kucakladı. Mel sırtındaki yerini aldığı an gözleri, görenlerin kanlarını donduracak bir soğukluk yaymaya başladı. 

 “Bir anlaşmamız vardı! Siz, yaşadığım köyün halkına zarar vermeyecektiniz, ben de doğal yaşamınıza karışmayacaktım!” 

 İhtiyar adamın sözleri havadaki gerginliği bıçak gibi kesip attı. Buna karşılık Kızıl Kürklü Yırtıcı af dilercesine uluyabildi sadece. 

 “Ben çok basit bir adamım. Sözlerimi tutar, sevdiklerimi korurum!” 

 İhtiyar adam, geldiği yöne doğru yürümeye başladı. Gün ışıkları yavaş yavaş kendini gösterirken, bu gece sadece sözler değil, birçok şey son buldu. Sırtındaki çocuğu uyandırmamak için koşmadan ama hızlı bir şekilde köye yürüdü. 

 Ormanın içi ve hava hala karanlıktı ama yürüdükleri yol boyunca hiçbir canlının izi yoktu. Gece avlanan canlılar sanki yok olmuşlardı, sadece ağaçların dallarının hışırtıları yaşlı adamın adımlarına eşlik ediyorlardı. Gülümsemesi silinmiş olsa da yaşlı adamın yüzünde huzurun izleri kaldı, ta ki burnuna bir koku takılana kadar. Durdu, arkasını döndü ama birkaç derin nefes çektikten sonra yönünü yeniden köye doğru çevirdi. 

 “Rüzgâr karşıdan esiyor, bu yönden bir şey gelmemesi lazım!”

   O an koşmaya başladı, koku git gide keskinleşiyor, buna ağlamaların ve can havliyle yapılan haykırışların tınıları eşlik ediyordu. Yaşlı adamın yanakları gözlerinden taşan damlacıklarla ıslanmaya başladı, galiba neler olduğunu biliyordu. 

 “Hayır, olamaz! Yine aynı şey başıma gelmiş olamaz!” 

 Hızını arttırmış olan adam kulübesine ulaştı. Her zaman durduğu yerden bir süre köyü izledi ama gördüğü manzara karşısında daha fazla konuşamadı. Kendi evi de dâhil olmak üzere, bütün yapılar ateşe verilmişti. Elinde silahlarla koşuşturan bir takım insanlar, yıllardır tanıdığı köylülerin ölü bedenlerine eziyet etmekteydiler. Gördükleri şeyler Mel’i uyandırdığındaysa, söyleyecek bir sözü yoktu yaşlı adamın. Zavallı çocuk olan bitene bütün çıplaklığıyla şahit oldu. 

 “Dede, neler oluyor? Rüyada mıyım ben?” 

 Şoka girdi Mel, gözleri görse bile beyni yaşananların gerçek olamayacağını inandırmak için çabalıyordu. Donuk bakışlarla babasının kesik başını ve annesinin evlerinin önündeki cansız bedenini izledi.  

 “Baba! Anne!” 

 Mel, yeniden bayıldı. Cılız bedenini ayakta tutmayı başaramadı. Bu sefer, ihtiyar onu sırtından alıp güzelce toprağın koynuna bıraktı. Yüz adım ileride süren vahşet karnavalının ateşleri artık Mel’i yakamıyordu.  

 “Patron bak! İki tane daha koyun geldi!” 

 Katliam ve yağmanın merkezinde duran iki kişiden kısa olanı, iri yarı adamın kulağına doğru heyecanla fısıldadı. Yaşlı adam fıldır fıldır dönen gözlerinden kaçamamıştı ama yanındaki kişi bu haberden pek memnun değildi. 

 “Değil iki, iki yüz tanesi daha gelse sinirimi yatıştıramaz. Para edecek hiçbir şeyi olmayan bu sefillerin, kanlarını içsem doyamam!” 

 Terslenen adam yılmadı, ellerini ovuşturarak lafa girdi.  

 “En azından, çetenin geri kalanı kendine bir eğlence buldu patron. Sen hiç merak etme, bunun gibi birkaç yer daha yağmaladıktan sonra içsel enerjini kullanmanı sağlayacak o mucizevi hapı alabileceğiz!” 

 Saçları tek tek sayılabilecek kadar seyrek olan kısa boylu adamın ağzındaki çürük dişler ortaya çıktı. Vahşi hayvan kürkünden pelerini sabah yeliyle dalgalanan iri yarı adam, duyduklarının ardından biraz sakinleşir gibi oldu. 

 “Gidin, şu ihtiyarın ve yanındaki piçin kellesini bana getirin!” 

 Liderin yüzünün değişmesini sözlerinin onaylandığına yoran adam, daha fazla yaltaklanmak için emrini verdi. Beş kişiden oluşan küçük bir takım, atlarını köyün çıkışındaki yıkık kulübenin yanında duran iki kişinin üstüne sürmeye başladılar. Hızlarına bakılırsa, arkadaşları eğlenirken onların bu çerezlerle vakit kaybetmeye niyetleri yoktu. 

 Silahlarını ellerine almadılar, hedefin üstünden geçeceklerdi.  Yaşlı adamın da eli boştu ama kemiklerinden bazı sesler geliyordu. İşaret ve orta parmakları birleşerek diğerlerinden ayrılıyor, aynı şekilde yüzük parmağı da serçe parmağına kaynamış gibi görünüyor. Yaşlı adamın beş parmağa sahip elleri, üç keskin parmağı olan bir ejderha pençesi formunu aldılar. Atlıların yanlarına gelmeleri uzun sürmedi. Yaşlı adam, on nefes geçmeden küçük grubun başını çeken kişinin atıyla göz göze geldi. 

 “Geber!” 

 Artık birer ölü olmayıp gerçekleşen olayı görebilselerdi, köylülerin ağızları şüphesiz açık kalırdı. Saçı sakalına karışmış, bitik görünümdeki yaşlı adam, kendisini ezmek için şaha kalkan atın üzerine doğru sağ elini hafifçe salladı. 

 Bu hareketten sonra ses yoktu, keskin bir silahla dilimlenmiş gibi yere düşen at ve binicisinin bedenleri vardı. İhtiyar ileri adım attı, iki elini önünde çaprazladı ve ardından savurdu. Birkaç saniye sonra dörtnala koşan atlıların bedenleri parçalara ayrıldı. 

 “Kimsin sen?” 

 Olan bitene ilk tepki, yüz kişiden fazla bir kalabalığa liderlik eden adamdan geldi. Sinirden gözü seğiren eşkıya lideri, içini kaplayan karanlığın verdiği tedirginlikle bağırdı. 

 “Adımı bilmeye ihtiyacın yok! Sen ve adamların artık ölüsünüz!”

 “Saldırın! Yok edin!” 

 Eşkıyaların Lideri emrindeki bütün adamları köyün çıkışına yönlendirdi. Korkmuştu, dört adamının göz açıp kapayana kadar ölmesi olacak iş değildi. Diğer taraftan İhtiyar adam bakışlarını köyün üzerinde birkaç saniye gezdirdikten sonra konuşmaya başladı. 

 “On sene boyunca sizinle beraber yaşamama izin verdiğiniz için teşekkür ederim. Her zaman olduğu gibi yine değer verdiklerimi korumayı başaramadım ama endişe etmeyin, arkada bıraktığınız bu çocuğun sonu sizin gibi olmayacak!” 

 Sözlerini bitirmesiyle beraber ateşler içindeki köye baş selamı veren ihtiyar, derin bir nefes aldı. Kollarını bedeninin önünde daire oluşturacak şekilde çevirmeye başladı ve pençeye dönüşen ellerinin üzerinde koyu yeşil parıltılar belirdi. Sağ elini geriye çekti, gözlerini kıstı, yavaşça yukarıdan aşağıya doğru bir savuruş gerçekleştirdi.

 Atı binicisiyle beraber doğrayan hamleye benziyordu ama etki alanı çok daha büyüktü. Köyün olduğu yerde artık üç büyük kanal vardı. Uzunlukları, ihtiyarın durduğu yerden başlayarak en az bin adım mesafeye kadar uzandı. 

 Bu sefer yer sallandı, hareketin yarattı rüzgârın etkisiyle ne varsa parçalanarak havaya karıştı. Köyden kalkan kanlı sis fırtına içinde sadece bir parça rengini göstererek kayboldu. Yakınlarda yarattığı etki muazzamdı ama ihtiyar bunun sadece gözlerinin önündeki alanla sınırlı kalmayacağının bilincindeydi. 

 Uzaklarda, milyonlarca adım uzakta, binlerce mum tarafından çevrelenmiş kristal tabutun etrafındaki ışık bir anda kayboldu. Sönen mumlarla beraber, tabutun içinde yatan adamın gözleri aniden açıldı. Etrafında toplanan insanlar onu izlerken sadece tek bir kelime söyledi ve ardından gözlerini yeniden yumdu. Mirasçı. 

 Dünya değişimin eşiğindeydi, sadece birkaç yüz insan bunu bilse de diğerleri değişimin yaratacağı fırtınada savrulmak zorunda kalacaklardı. Ertesi gün, gece yaşanan vahşetin çok uzağında, her tarafı bitkilerle sarılmış derin bir vadinin içindeki mağarada, sırtını duvara yaslamış bir adam ve dizlerine yatan çocuk uyuyorlardı. 

 Burası, daha önce Mel’ in sığındığı küçük oyukla kıyaslanamayacak kadar büyüktü. Birkaç adam boyuna ulaşan tavanı, karanlığın aydınlanmasını sağlayan parlak taşlarla kaplıydı. İçerisini aydınlık bir hale getiren bu özelliğinin yanında, sanki çiçek bahçesindeymiş gibi insanın tüm iyi duygularını harekete geçiren bir koku karnavalı yaşanıyordu. Gerçekten etrafta çeşit çeşit çiçek vardı ve ortalarından akan küçük derenin berrak sularıyla beslenen topraklarda yükseliyorlardı. 

 “Uyandın mı?” 

 Yaşlı adam, kafasını dizine yaslamış olan çocuğun gözlerini açtığını bilse de soruyu sormadan duramadı. 

 “Dede! Annem, babam, bütün köy!” 

 Mel, hıçkırıklarla ağlamaya başladı. Yaşananların bir rüya olmasını umarcasına bunca zaman uyudu ama şimdi gerçekliğe döndüğünde, her şeyin zaten yaşanmış olduğunu acı bir şekilde anladı. Yaşlı adam konuşmadı. Duygularının göz pınarlarını kurutana kadar ağlamak zorunda bıraktığı çocuğun, hüznünü sapına kadar yaşamasına izin verdi. Zaman kavramı mağara içinde anlamını yitirmiş gibi olsa da epey bir süre sonra cılız çocuk sakinleşti. 

 “Mel, küçük yaşında bunlara şahit olduğun için çok üzgünüm. Dünyanın nasıl bir yer olduğunu bu kadar erken anlamana gerek yoktu.” 

 Mel, yaşlı adamın sözleri bitince titreyerek gözyaşlarını akıtmaya devam etti ama bu kez bedeni ona izin vermiyordu. Ne gözlerinde yaş ne de gücü kalmıştı. Yaşlı adam da beklemedi, ayağa kalkarak elini Mel’e uzattı. 

 “Yapmam gereken son bir görevim ve bunu tamamlamak için de sana ihtiyacım var ufak adam! Benim varisim olur musun?” 

 İhtiyarın tavrı netti. Mel korkudan bir kenara sinmiş kedi yavrusu gibi bakarken, duruşunu bozmadı. Çocuğun yanıtını beklerken bir ağacı anımsatıyordu. 

 “Dede, bu iyi bir şey mi?” 

 Mel’in hiçbir şey anlamadığı çok belliydi. Bunun için onu kimse suçlayamazdı. Bir gün içinde birçok farklı duyguyu deneyimleyen çocuk, vereceği karar için yanındayken güvende hissettiği dedesine güvendi. 

 “Evet! Hatta senin için en iyisi.” 

 Cevap yeterli geldi. Kafasını kabul ettiğini belli edercesine sallayan küçük çocuk, şimdi yeniden dedesinin dizlerine yatarak uykuya daldı. Yaşadıklarının yarattığı yıkım muazzamdı, yaşlı adam onu kollarına aldı ve mağaranın ortasından akan suyun içine girdi.  Mel’in yüzündeki kaslar gevşedi, soluk soluğa atan bir kalp gibi kasılan bedeni rahatladı. 

 O farkında olmasa da zaman aktı; uyandığında, dedesiyle beraber ilk defa gördüğü bir yerdeydi. Birkaç mumun aydınlattığı küçük bir odanın ortasında, yüksek taş sunağın üstünde bağdaş kurmuştu. Mel, tam karşısında duran dedesine baktığında belki de ilk defa onun yüzünden irkildi. İhtiyarın bileklerinden akan kanla ıslanan ellerini ve yaşlı adamın bedenindeki kesikleri görünce çığlık attı. 

 “Dede, ne oldu sana?” 

 Harap haline rağmen, ihtiyar adam gülümsüyordu. Dayanamadı Mel, ona yardım etmek için elini uzattığı ve kolunun daha önce görmediği sembollerle kaplandığını gördü. Sadece kolu değil, bütün bedeni semboller ve işaretlerle kaplıydı. Tenini kaplayan şeylerim rengi, çizilmek için ihtiyarın kanının kullanıldığının kanıtıydı. 

 “Başla!” 

 Vücudunu inceleyen çocuk, alnına değen dedesinin eliyle beraber, kükremesini de aynı anda hissetti. Bir an sonra her yer ışıklara boğuldu. Bağdaş kurmuş bedeni bir uçurumdan aşağı düşmeye başladı. Serbest düşüş hissiyle kendinden geçen Mel’ in bu hali uzun sürdü. 

 Sarhoş gibiydi, dedesinin kaybolmasıyla başlayan ve bütün köyün katledildiğini görerek zirve yapan duygular, bir yılanın deri değiştirmesi gibi ondan ayrılıyorlardı. Gün boyu başını dik tutamamasını sağlayan ne varsa siliniyordu. Hem bedeni hem zihni buz tutmuş bir gölün yüzeyini kıskandıracak kadar pürüzsüzdü. Bu halde sonsuza kadar yaşayabilirdi ama iki ayağı yere değdiği an gözlerini açtı ve kendisini dev bir tapınağın önünde buldu. 

 “Dede neredesin?” 

 İlk sözleri bunlar oldu. Mermer sütunlar üstünde yükselen bir çatıya sahip tapınağın neredeyse göğe varacak kapısının önünde beklerken, ihtiyar adamı merak ediyordu. Arkasını döndüğünde yüzlerce merdivenin sonundaki sis gördü sanki bir boşluğun içinde yüzüyorlardı. 

 “Mel, içeri gir!” 

 Daha fazla beklemedi Mel. Tanıdık sesi duyduğu an karanlığın içine adımını attı. Görünüşün aksine içerisi aydınlıktı ve ilk göze çarpan şey,  taş kaidenin üstüne vuran dedesinin gölgesi oldu. Mel, sesin yakından geldiğine emindi, tek dayanağı olan dedesini görmek için başını çevirdi. 

 “Sen de kimsin? Dedem nerede?” 

 Ona seslenen kişiyi görünce, Mel bir sürprizle daha karşılaştı. Her gün beraber vakit geçirdiği saçı başı karışmış ihtiyarın olması gereken yerde bambaşka biri vardı. Uzun saçları başının arkasından özenle örülmüş, siyah bir ejderhanın göğe yükselmesinin işlendiği görkemli yeşil cübbesinin içinde dimdik duran, keskin bakışlı genç bir adam vardı. 

 “Benim, daha doğrusu yüzlerce sene önce olduğum kişiyim! Sakın korkma, ayin bittiği zaman her şeyi anlayacaksın! Yürümeye başla ve yeni kaderini kucakla küçüğüm!” 

 Devasa duvarın içine oyulmuş boşluktaki kaidenin üstünde duran adamın cesaretlendirmesiyle, yavaşça ileri doğru yürümeye başladı Mel, birkaç on adım sonra onu karşılayan başka bir oyuğa kadar da durmadan ilerledi. Geniş koridorun duvarları, tapınağın girişiyle yarışırcasına insanın gözünü alacak kadar parlak mermerlerle donatılmıştı. 

 Giriş ve duvarların aksine Mel’ in yürüdüğü yol ise kendi kendine oluşmuş bir taş patika kadar bakımsız görünüyordu. Bu çelişkinin yarattığı şaşkınlıkla yere bakarak yürüyen çocuk, bir an donup kaldı. Yüzüne vuran sıcak hava sonrası, ellerini korkuyla başının üstüne kaldırdı Mel. 

 Onu çeken bir girdaba yakalanmış gibi dönüp kaidenin üstüne baktı cılız çocuk, orada saçları esen rüzgârda dans eden, güçlü bakışlarıyla adeta dünyaya meydan okuyan gözlere sahip bir heykel vardı. Az önce kendisini korkuyla hareket ettiren hissiyatın kaynağı heykeldi, gerçekten yakmasa da kaidenin olduğu yerden insanın içine korku düşüren bir enerji fışkırdı. 
 “İlerlemeliyim, dedemin sözünü dinlemek zorundayım!” 

 Kendi kendini motive ederek yola koyuldu Mel, bu yolculukta geride bıraktığı iki oyuk gibi yedi tanesine daha rastladı. Dokuzuncu oyuktan sonra bir başkasını beklerken bu sefer sadece uzayıp giden yol vardı, başlangıçtan beri yürüdüğü mesafe kadar ilerledi ama karşısına bir şey çıkmadı.

 Dokuzuncu kaideden sonra koridor da tamamen değişti, duvarların eski parlaklığı yoktu beceriksizce oyulmuş bir mağara duvarını andırıyorlardı. Yol ise öyle bir parlıyordu ki Mel gözlerini kısmadan bir adım dahi atamayacak hale geldi, aniden her şey yer değiştirmiş gibiydi. Nihayet yolun sonuna vardığında, öncekilerin en az on katı büyüklüğünde bir heykel onu karşıladı. 

 Her hattı zarifçe işlenmiş, onu görenlerde hayranlık duygusu uyandıracak kadar görkemli bir heykeldi. Üzerinde durduğu devasa kaide, ona yaraşır bir biçimde yapılmıştı, süt beyazı gövdesine oyulmuş en ufak figür dahi üst düzey bir zevkin ürünüydü. Kendine hâkim olamadı on bir yaşındaki Mel, açık denizde oluşmuş bir girdabın pençesine düşmüş gemiler gibi heykelin yanına çekildi.   

 Heykelle arasında bir adım kalmıştı, küçük çocuk bir elin başını kavradığını hissetti. Hemen geri çekilmek istedi ama ne çare, onu yakalayan el değil kaçmak, bir milim dahi kıpırdamasına izin vermedi. 

“On ömür, on hayat
  Onu bir araya getirecek.
  Onun sayesinde
  Kehanet gerçekleşecek.” 

 Beyninde yankılanan sözler sonrası, Mel bedenine akan enerjinin sarhoşluğuna kapıldı. Saf mutluluktu damarlarında dolaşan, ona yeniden doğmanın verdiği hazzı yaşattı. Yolun başında ayrılan siyah saçlı genç adamda, en az onun kadar keyifliydi. Kaidenin üstündeki ayakları hızla taşa dönerken, yüzündeki gülümseme bir nebze olsun eksilmedi. 

 Mel ’in girdiği durumdan çıkması için uzun sayılabilecek bir süre geçmesi gerekti, bedenine çizilmiş sembollerin etinden içeri işlemesi beş gün sürdü. Küçük çocuk uyandığında, dedesiyle beraber bağdaş kurdukları küçük sunakta tek başına olduğunu keşfetti. Yaşlı adamın kanlar içinde durduğu yerde, bir mektup, bir yüzük ve bir madalyon vardı. Uzun bir rüyadan uyanıp gördüğü manzara karşısında, eskisine nazaran biraz daha soğukkanlı davrandı. Önce, yıpranmış kâğıdın üzerine yazılmış mektubu okumaya başladı. 

 “Varisim Mel’e

 Hakkımda bilmediğin birçok şey var ufaklık, bunları sana zaman içinde sırayla anlatmak isterdim ama ne yazık ki kader işlerin böyle olmasını istedi.  

 Adım Drago, dünyanın beni tanıdığı isim ise Mercan Gözlü Yeşil Ejderha’dır. Bu sırrımı iyice sakladığını emin ol, yoksa insanlar ilk fırsatta gırtlağını kesmek isteyecektir.

 Ben, yüce atamızın dokuzuncu mirasçısıydım. Seni ardılım olarak seçerek görevimi tamamladım ve ebedi dinlenişe geçtim.

 Üzülerek söylüyorum ki sana büyük bir fırsatla beraber bütün dünyanın nefret ve düşmanlığını miras olarak bıraktım. Bizler özel insanlarız Mel, bana gelene kadar iyice seyrelmiş olsa da hepimiz damarlarımızda ejder kanının özünü taşıyoruz.

 Bize güç, bilgelik, asalet ve kimsenin sahip olamayacağı kadar fazla yaşam kuvveti veriyor, beceriksiz dedenin yüzlerce seneyi aşkın ömre sahip olmasının tek nedeni buydu ufaklık.


 Tabii ki mirasın yüklemiş olduğu sorumluluklar bulunuyor çocuğum, bir ejder kanı mirasçısı savaşırken asla silah kullanmaz. Bedenini korumak için insanların yaptığı zırhlara bel bağlamak, onu sadece utanç içine düşürür.


 Önceki dokuz öncülün gibi savaşırken sadece sana bahşedilmiş üstün bedenini kullanacaksın. Bunun ne kadar büyük bir prensip olduğunu, zamanla kavrayacağına eminim.

 Bizler dünyanın geri kalanı gibi ruh gücümüzü geliştirmeyiz, dünyadaki enerji zaten bizimdir. İhtiyacımız olduğu zaman gerekeni alır ve kullanırız, göklerin mağrur hükümdarı olan ejderhaların tabiatı bunu gerektirir.

 Daha önce dediğim gibi sana kalan mirasa kadar yüce atamızın kan çizgisi her seferinde biraz daha seyreldi ama sakın üzülme, hâlâ her şey sadece senin ne kadar azimli olduğuna bağlı.Kabul ayinin yapıldığı tapınağı hatırla Mel, orası başladığın uzun yolculuğunda sana güç verecek yegâne yerdir.

 Aklından geçenleri tahmin edebiliyorum, daha nerede olduğunu bilmediğin bir yerin sana nasıl yardımcı olacağını düşünüyorsundur şu anda.

 Enerji Sarayı senin içinde Mel, yüce atamız ve benim de dâhil olduğum mirasçıların enerjileri orada mühürlü bir halde seni bekliyor.

 Ayin sırasında sahip olduğum enerjinin sadece yüzde otuzunu sana verebildim ancak mirasımı tamamen alman senin için hiç zor olmayacak.

 Geride bıraktığım yüzük, içinde bir uzaysal boşluk barındırıyor. Orada, enerjimi ve bilgeliğimi nasıl ele geçireceğini anlatan detaylı bir kılavuz bulacaksın.

 İçinde bulunduğun mağara, etrafımızdaki vadi sadece senin için var, umuyorum ki üç sene içerisinde benim ulaşabildiğim aciz seviyeye erişebileceksin.

 Sakın hedefini sadece benim ile sınırlama ufaklık. Bir Ejder Kanı Mirasçısı olarak tek amacın, öncüllerinin enerjilerini toplayarak yüce atamızın seviyesine erişmeye çalışmak olmalı.

 Bu yolda yürümek, beklediğinden de zor olacak. Bilmelisin ki dünyanın şu andaki hâkimi ruh geliştiren dövüş sanatçılarıdır.

 Onlara kim olduğunu belli edemezsin, yoksa damarlarındaki ejder kanı mirası ve eşsiz bedeninin barındırdığı sırları ele geçirmek için canını alırken bir saniye bile düşünmezler.

 Benim mirasımı tamamlayana kadar sürekli düşük profil tut, insanların bedeninde özel bir şeyler sakladığın konusunda şüphelenmelerine izin verme.

 Öldürme döngüsüne girmemiş kimseyi öldürme. Senden son isteğim budur ufaklık, varisim olarak saygı duyacağını ümit ediyorum…” 

 Mektubu okumayı bitirdiğinde, o korku dolu gece neler olduğunu, köyün dibinde içi vahşi yaratıklarla dolu bir orman varken, nasıl huzur içinde yaşadıklarını tamamen anladı. Hepsi, köyün bir yük olarak gördüğü yaşlı adam sayesindeydi, onu ve diğer insanları gölgelerin ardından koruyan kişi oydu. 

 Mektubun yanındaki yüzüğe uzandı, metalin eline değmesiyle beraber parmaklarının ucundan cılız bir enerji yüzüğün içine akıverdi. Gözlerinin önüne başka bir dünya geldi, burası büyük bir boşluktu. İçerisinde göz alabildiği kadar kitap, devasa raflara dizilmiş kil çömlekler ve parlak kutular vardı. 

 Gösterişsiz fakat bir o kadar ilgi çekici bir masa da bu büyük boşluğun içindeydi. Üstünde, tam ortasından ikiye açılmış büyük kitapla beraber, mürekkebin içine batırılmış halde bekleyen beyaz bir tüy gözüne çarptı. Açık sayfanın üzerinde, büyük bir başlık olarak Ejder Pençesi yazmaktaydı. Mel gözlerini aşağı doğru kaydırdığında, tanıdık bir el yazısı ile karşılaştı. 

 “Mirasçı

 Ben, aciz Drago’nun sana bırakabildiği tek dövüş tekniğinin adı budur. Ellerin yüce atamızın eşsiz bedeninde olduğu gibi, birer ejderha pençesine dönüşerek yoluna çıkan düşmanlarının ölümü olacaktır.

 Kitabın ilk sayfasından itibaren, bütün mirasımı almak için yapman gerekenler harfi harfine yazmaktadır. Sıkı çalış, benim ve öncüllerimin yapamadığını başarıp, atamızın seviyesine erişen ilk adam ol!” 

 Her ne kadar yaşadığı değişimle beraber algı düzeyi yükselmiş olsa da olanları sindirmesi için bir miktar zaman gerekti. Sadece gününü geçiren köylü çocuğuyken, şimdi dünyanın düşmanlığını kazanmış bir geleneğin mirasçısı olmuştu. Son emanet olan madalyonu da alarak boynuna takan küçük çocuk, içinde bulunduğu küçük odanın taş kemerle süslenmiş kapısından gelen zayıf ışığa doğru yürümeye başladı. 

 Çok sürmeden, tavanı parıldayan taşlarla süslü mağaranın içindeydi. Anlaşılıyor ki onun Mirasçı olarak adlandırılmasını sağlayan ayinin yapıldığı oda, aslında büyük mağaranın küçük bir bölümüydü. 

 “Bahar Şakayıkları ne kadarda güzel açmışlar!” 

 Mel çiçek bahçesinin içinden geçerken, taç yaprakları rengârenk açmış bir çiçeğin adını mırıldandı. İstem dışı yaptığı bu hareketin sonucu olarak, küçük çocuk olduğu yere çakıldı. 

 “Ben, bu bitkinin adını nereden biliyorum?” 

 Soru gayet basitti, daha önce hiç görmediği bir şeyin adını nasıl bilebilirdi? 

 “Etkileri, kullanım alanları, yetiştirme yöntemleri, tepkiye girebileceği bileşenler! Neler oluyor bana böyle?” 

 Çok şaşkındı, sadece isim olsa belki bu kadar tepki göstermezdi ama bitki ile alakalı her şey şu anda beynine akın ediyordu. Kendi etrafında bir tur dönüp dört bir yana dağılmış çiçeklerin üzerinde bakışlarını gezindirdiğinde Mel hayretle bağırdı. 

 “Bütün bitkileri tanıyorum, inanılmaz bir şey!” 

 Gördüğü bitkiler hakkındaki bilgileri en ince ayrıntısına kadar biliyor ve sanki onlar kendisinden bir parçaymışçasına hissediyordu. 

 “Drago dedenin mirası düşündüğüm gibi sadece güçle sınırlı değil sanırım, onun sahip olduğu bilgilerde benim hafızama transfer oluyor.” 

 Olan gerçekten de buydu, Mirasçı olmanın gerçek anlamı bir önceki nesle ait olan her şeyi sınırlama olmaksızın ele geçirmekte yatıyordu. 

 “Ben, şimdi ne yapacağım?” 

 Mırıldanarak bir süre sakince durdu, ardından yüzüğün içindeki kitap ellerinde belirdi. Kitap, küçük çocuğun tek eliyle tutamayacağı kadar büyüktü, onu mağaranın içinde ilk uyandığı yer olan taş sunağa kadar taşıyarak okumayı uygun gördü. 

 “Hâlâ mağaranın içindeysen, bil ki burası tamamen senin için inşa edilmiş bir yerdir mirasçım!” 

 Mel henüz ilk cümleyi okumuştu ki gözyaşları sel gibi akmaya başladı. Bunlar, dedesinin sözleriydi ve artık her gün onu yıkık kulübenin yanında beklemeyecekti. Kader yollarını kesin olarak ayırmıştı, sadece bu kitaba yazdıklarını okuyarak ona yakın olmanın nasıl bir his olduğunu unutmamaya çalışacaktı. 

 “Mirasımın henüz küçük bir bölümünü alabildin, umuyorum mağarayı ve vadiyi kullanarak Sığ ve Derin mirasıma ulaşabilirsin.

 Aklın mı karıştı bu terimlerden? Varis olarak bir önceki neslin mirasını almak istiyorsan, üç aşamalı bir yolculuğa çıkman gerekecek. Sığ, Derin ve Dip miras olarak üçe ayrılmış enerjiyi tamamen özümseyebilirsen, öncülünün mirasını kazanmış olursun.

 Mağarada botanik konusunda kendini geliştirmen için gereken malzemeler ve ortam hazır halde bekliyor, yüzüğün içindeki kil çömlekler de bu konuda sana yardımcı olacak nesnelerle doludur.  

 Vadi ise dövüş kabiliyetin için kullanman gereken bir yer, her seviye vahşi yaratığı içerisinde bulabilirsin. Başlarda, mağaranın etrafından pek ayrılmamanı tavsiye ederim, buradan korktukları için belli bir seviyenin üstündeki yaratıklar yanına yanaşamazlar.

 Biliyorum, yazdıklarımı tedirgin ve ne yapacağını bilemez bir halde okuyorsun ama sana her şeyi ben anlatamam Mirasçım.

 Şimdi, kendini ve çevreyi keşfetme zamanıdır, git ve yaşa!” 

 İlk sayfa bu sözlerle son buldu, başlangıç için gerekli olan açıklamaları alan Mel işe mağaranın içinde dolaşmakla başladı. Drago burada uzun yıllar geçirmiş, hazırlıkları bizzat kendisi yapmıştı. Küçük çocuk dedesi yanındaymış gibi her taşa, her çiçeğe dokunarak yürüdü. Nemli toprağın üstüne bedenini bırakarak gözlerini yumdu. 

 Uzun süre yarı uyur vaziyette zamanın akmasını gözlemledi Mel, değişik bir meditatif durumun içine girdi. Bitkilerin köklerinden, kendi derisinin üstündeki gözeneklere doğru bir enerji akışı olduğunu hissetti. Derisinden kanına, oradan etine ve kemiğine işliyordu. 

 Emilen enerji o kadar sakin ve uysaldı ki genç çocuk sıkıntıya düşmeden kucak açabildi ona, sanki bitkiler kendi hür iradeleriyle enerjiyi Mel’ in özümsemesi için sunuyorlardı. Muhteşem bir histi, bir süre sonra enerji akışı kesildiğinde Mel gözlerini açmak zorunda kaldı. 

 Küçük çocuk tadı mutluluğa benzeyen bu durumdan çıkmak istemedi, tekrar gözlerini kapatarak bitkilerden enerji almaya çalıştı. Şimdi, topraktan bedenine gelen enerji az önceki kadar rahat akmıyor gibiydi, derisindeki gözeneklere geldiğinde ise küçük çocuk acı içinde kıvranmaya başladı. Enerji artık rahatlık veren değil de onu acı içerisinde kıvrandıracak bir formdaydı. Hemen uyanarak ayağa fırladı genç Mel. 

 “Neler oluyor? İlk seferinde her şey çok kolayken, neden bedenime bıçaklar saplanıyor gibi hissettim?”  

 Acının yanında bir parça suçlulukta duydu küçük çocuk, ne olduğunu bilemese de bu hisler gelip kalbine oturdu. 

 “Öldürme döngüsüne girmemiş hiçbir şeyi öldürme!” 

 İçinde yankılanan sesi duyana kadar durum bu şekilde devam etti, Drago’nun son vasiyetini onun sesiyle işitiyordu. 

 “Ben, bitkilere kötü bir şey mi yaptım?” 

 Panik içinde bağırdı Mel, bitki bahçesine baktığında korktuğu şeyin gerçekleştirdiğini gördü. Daha önce canlılık içinde arz-ı endam eden çiçekler ve bitkiler boyunlarını bükmüş, hayat enerjilerinin sömürüldüğünü belli edercesine renklerini kaybetmişlerdi. 

 “Özür dilerim, gerçekten böyle olacağını bilmiyordum!” 

 Panik içindeki çocuk bir sağa bir sola koşturuyor, emdiği enerjinin kocaman bir bitki bahçesini yok edebilecek kadar çok olduğunu düşünerek üzülüyordu. Neyse ki bitkiler yavaş yavaş eski hallerine gelmeye başladı, mağaranın içinden akan ırmağın sularıyla beslendikçe renkleri geri gelip, kokuları etrafa yayıldı. 

 Dönülmez bir hata yapmadığı anlayan Mel mağaradaki ikinci en ilgi çekici şeye, yani ırmağa bıraktı kendisini. En derin yeri belinin hizasına gelen bu akarsuyun kenarına yatarak sakinleşmeye çalışıyordu. Beklentisinin aksine gözleri bir anda açıldı, suyun içindeki uzuvları titremeye başladı. Daha bir saat olmadan, küçük çocuk yeri göğü delebilecek kadar enerjik bir hal almıştı, kendini suyun dışına attığı gibi mağaranın içinde deli gibi koşturdu. 

 Ha patladı ha patlayacak bir vaziyette yönünü bilmeden, kendini bir sağa, bir sola attı durdu. Bu şekilde, ana salondan ayrılarak mağara içindeki başka bir odaya vardı. Odaya girdiği gibi hareketleri yavaşladı, içinde kopan fırtınaların köpürttüğü dalgalar adeta bir dalgakırana çarpmış gibi dağılıverdi. Nihayet normale dönmeyi başaran cılız çocuk, tesadüf eseri geldiği yeri incelemeye koyuldu. 

 İlk dikkatini çeken, tavandaki ışıldayan kristallerdi. Mağaranın bu bölümü, aynı büyük boşluk gibi kristaller sayesinde aydınlanmaktaydı. İlk fark edilen bu olsa da en göze batan detay, büyük duvara oyulmuş gibi duran ejder pençesi iziydi. Eski ve kadim bir havası vardı, sanki çok uzun zamandır buradaydı bu iz. 

 Hızlı bir göz gezdirmeden sonra, Mel burasının dövüş antrenmanı yapmak için dizayn edilmiş bir yer olduğunu anladı. Ortadaki büyük boşluğun etrafı tahta, metal ve tanımlayamadığı maddelerden oluşan kuklalarla kaplıydı. İz olan duvarın tam karşısında, tavandan yere kadar kazınmış bir kitabe vardı, en üstünde Ejder Pençesi yazan bu kitabenin ne için olduğunu çok iyi biliyordu. 

 “Drago dedenin bana bıraktığı tek dövüş yeteneğini nasıl kullanacağım burada yazıyor, içimde bu kadar enerji varken hemen başlamazsam yazık olur!” 

 Sorumluluklarının farkında olarak mı böyle dedi yoksa sadece oyun olsun diye mi konuştu belli değildi ama Mel hayatındaki ilk dövüş eğitimine burada, diğerleri çalışırken peşinden dolaştığı dedesinin inşa ettiği mağarada başlayacaktı. Elini kitabede yazdığı şekilde üç parmaklı hale getirdiğinde görüntüsü karşısında epey utandı küçük çocuk, bununla etraftaki kuklalara zarar vereceğini düşünemiyordu bile ama içinde biriken enerji ona bunu denemesini söyledi. 

 Yavaşça talimatları uygulamaya başladı Mel, nefes alışverişini düzenlediği zaman bedeninin her tarafına eşit olarak dağılmış enerjinin usul usul sağ eline doğru ilerlediğini hissetti. Çok doğaldı sanki doğduğundan beri bu enerji onun damarlarında dolaşıyormuşçasına sakince vücudunda devir daim etti. 

 Elindeki enerji miktarı onu zorlamaya başladığında adeta pençesini savuran bir vahşi hayvan gibi saldırdı, en zayıf gördüğü tahta kukla hedefiydi. Öyle heyecanlandı ki sımsıkı kapattığı gözleri nedeniyle zor bela buldurdu hedefini. 

 “Başardım!” 

 Tahta kuklanın kopan kolu duvara vurduğunda, hayatında ilk defa bir şeylere saldıran Mel heyecanla bağırdı. Böylece savaşçılık yoluna ilk adımını atan cılız çocuk, kendine güveni gelene kadar buradan çıkmayı düşünmedi. İki gün boyunca kuklalara saldırdı. 

 “Gitgide daha iyi oluyorum ancak bu kuklalar sadece yerlerinde sabit durarak benim vurmamı bekliyorlar. Eğer hep burada kalırsam, dışarıdaki yaratıklara karşı kendimi nasıl koruyabilirim!” 

 Aklında dolaşan soruyla beraber yeniden mağaranın ortasından akan suyun içine girdi. Harcadığı enerjiyi kazanamayacak olsa da bedeninde biriken stresi burada kolaya atabiliyordu. Bu sırada bitkilerden enerji çekmeyi denedi küçük çocuk ama bu sefer çok temkinli davrandı. Bitkilerin ona kendi istekleriyle boyun eğmediklerini gördüğü an, ısrar etmeyip sadece doğru zamanı beklemeye karar verdi. 

 “Sanırım onların da ilk önce yeteri kadar enerji depolamaları gerekiyor, aksi halde canlılıklarına zarar vermiş olacağım!” 

 Aklını işgal eden düşünceler ve bedenini kaplayan rahatlama hissiyle kendinden geçti. Zayıf bedeni akan suyun üstünde yüzen bir yaprağı andırıyordu, eğer ince kollarıyla toprağı kavramasa şüphesiz akıntıya kapılarak savrulurdu küçük çocuk. Gözlerini açtığında, yoğun antrenmanla geçen iki günün yorgunluğu silinip gitmişti, kafası sakin, düşünceleri hiç olmadığı kadar berraktı. 

 “Dedem, bıraktığı mektupta içimde bulunan enerji sarayından bahsetti, nasıl bir yer olduğunu çok merak ediyorum, bunun için ayin sunağına gitmem gerekecek.” 

 Aldığı miras önce Mel’ in bilinç düzeyini etkiledi. Birkaç gün önce şaşkın ördek yavrusu gibi bir oraya, bir buraya savrulan küçük çocuğun aurası, büyük değişim gösterdi.

Mel, eskiden mağaranın olduğu yere boş gözlerle bakmayı sürdürdü, hayatının en önemli zamanlarını burada geçirmişti. Sayısız ölüm tehlikesinden sonra kendini attığı sığınağıydı, içindeyken kimsenin ona bir şey yapamayacağını düşünürdü. 

 “Yola çıkma zamanı geldi, Dip mirasa erişmek için dedemin bıraktığı talimatlara uymam lazım!”

 Üzerine sade bir cüppe çekerek yürümeye başladı, sırtını batan güneşe doğru vererek sık ağaçlardan oluşan ormanı geride bırakıyordu. Fiziksel gelişimi insanlık sınırlarını aşmıştı. On dört yaşına yaklaşmış olsa da on yedi yaşından küçük göstermeyen Mel, günlük iki saat dinlenmeyle yürüyüşüne devam etti. 

 İkinci günün gecesi ormanın sınırlarını terk etti, dik bir uçurumdan aşağı inerek uçsuz bucaksız gibi görünen ovaya adımını attı. Dönüp baktığında, belli bir amacı olmayan kimsenin bu dik yamacı tırmanmayı göze alamayacağını gördü. İnerken pek fark etmese de uzunluğu neredeyse bulutlara değecek kadar yüksekti. 

 “Köyüm, dedem ve bütün geçmişim bu yüksek yamacın ardında kaldılar artık bana verilen göreve sıkı sıkıya sarılma zamanıdır. Yeşil Gölge Akademisi, dedemin gitmemi istediği yer. Haritada yerini işaretlemiş, tahminen iki aylık yolum kaldı!”

 Genç çocuk kitabı açtığında, iki sayfaya yayılmış bir harita gördü. Üzerinde, yuvarlak içine alınmış Yeşil Gölge Akademisi dışında, birçok isim ve şekil vardı. Sol alt köşede Sapa Diyar yazısı büyük harflerle vurgulanmıştı, uçurumu andıran yüksek yardan indiği yer, sağ alt köşede görünüyordu. 

 Buna bakarak, doğduğu köyün diğer yerleşim birimlerinin oldukça uzağında olduğunu keşfetti. Belki, insanların böyle bir yerin varlığından dâhi haberleri yoktu. Dedesi, özellikle köylerini tercih etmiş olmalıydı; herkesten, insanlıktan uzakta saklanıyordu. 

 Gece olduğunda yolunu şaşırmadı, haritada yıldızların konumu ve bunları okumanın yolları belirtiliyordu. Gün doğumuna yakın bir mağaraya girerek dinlenmek istedi. Her gün, gecenin ışığa kavuştuğu anlarda, iki saatlik dinlenmesini gerçekleştiriyordu. Mağara girişinde bir süre durdu, içeriden hava akımı gelmediğine emin olunca girdi. 

 Sırtını yaslayacak düz bir duvar bulmak amacıyla etrafına bakınarak yürüyordu ama içerideki karanlık buna engel oluyordu. Derken bir parıltı gözüne çarptı ve kendini hızla sağa doğru savurdu, Mel, bunun doğal yollarla oluşan bir şey olmadığını anladı. Ardından bir hırlama yankılandı ve kafasına doğru gelen kocaman çeneyi gördü. Gözleri daha karanlığa alışmadan saldırıya uğradı, sadece içgüdülerine güvenerek kıl payı kurtuluyordu saldırılardan. 

 “Ahhh!”

 Koluna inen dev pençenin acısıyla inledi Mel, kendini yere atarak bir duvara vurana kadar yuvarlandı ama çarptığı sadece sert duvar değildi. Sırtında daha yumuşak bir şeyler hissetti, panikle döndüğünde gözlerine inanamadı. 

 “Demek bu yüzden!”

 Dört tane yaratık vardı, bir yaşındaki küçük çocuklar kadar olan gövdeleriyle ona bakıyorlardı. Neler olduğunu anladı Mel, istemeden birilerini rahatsız etmişti. 

 “Sakin ol, yavrularına zarar vermeyeceğim!”

 Ağzından salyalar saçan siyah gölge, hemen bir adım önünde belirdi. Kürklü bedeninin yüksekliği üç metreden fazlaydı ve az önce onu yaralayan pençenin boyutları, normal bir insan elinin dört katı büyüklüğündeydi. Tehdit dolu bir kükreme savurdu yaratık, dev çenelerini açarak her an Mel’ in kafasını koparacakmış gibi tetikte duruyordu. 

 “Sana, yavrularına zarar vermeyeceğim dedim!”
 
 Tehlikenin geçmediği gören genç çocuk bir kez daha aynı sözleri söyledi ama bu sefer kendi savaş arzusunu da serbest bıraktı. Kürklü yaratık bir adım geri attı, yarısı büyüklüğündeki insandan taşan enerji içgüdülerini harekete geçiriyordu. Hasmının geri çekildiği gören Mel yavaşça yerinden kalktı, yavruların yanından ayrılıp mağaranın girişine doğru ilerledi. Dışarı adımını attığında, sağ kolunu kapatan kıyafetin parçalandığını gördü, oluşan kesik derisinden geçip kaslarına kadar ulaşıyordu. 
 “Ölüm döngüsüne girdik ama geçerli bir nedenin vardı. Bugünlük hayatını bağışlıyorum!”

 Kayalıklardan ovaya indiğinde üstündeki kıyafeti çıkarıp attı, yüzüğündeki iyileştirici bitki karışımlarından birini alıp açık yarasının üzerine döktü. Bir iki saniye sonra kolunun üzerinden dumanlar çıkmaya başladı. Kesik yerlere et doluyor, yaranın etrafı eski rengine dönüyordu. Kesiğin üzerini örtüp hafif bir üstlük giydi, güneş tepeye ulaşıyordu ve geniş düzlükte ondan saklanacak hiçbir yer yoktu. 

 Koluna aldığı yara hayati bir öneme sahip değildi, çabucak iyileşti ama bu olaydan sonra genç çocuk etrafına karşı daha temkinli olmaya başladı. Yürüme hızı çok düşmedi, değişen Mel’ in algısını ve içindeki vahşi enerjiyi her an kullanmak için hazır tutmasıydı. Gündüz ortalıkta vahşi yaratıkların izine rastlayamadı. 

 “Bu gidişle, sabah olduğunda istediğim yere varmış olacağım. Geceyi geçirecek bir mekân bulsam iyi olacak!”

 Gündüzün yakıcı havasının aksine, geceleri insanın kemikleri donduracak bir soğuk saklandığı yerden çıkarak ortalığı kasıp kavuruyordu. Sütten ağzı yanan yoğurdu üfleyerek yer misali, bulduğu uzun bir ağacın tepesinde geceledi Mel. Yürüdüğü günler boyunca havada uçan bir canlı görmemişti ve konakladığı küçücük koruya da tamamen hâkimdi. Alışkanlığını bozmadan iki saat uyumak istedi ama sona doğru gelindiğinde yolculuk onu erken teslim aldı, güneş ilk ışıklarını üzerine düşürdüğünde hâlen uyuyordu. 

 “Kahretsin, uyuya kalmışım!”

 evik bir hareketle daldan ağacın gövdesine geçip, pençeye dönüşmüş ellerini kullanarak aşağı indi. Toprağa ayağını basar basmaz da koşmaya başladı, yetişmesi gereken bir varış tarihi olmasa da planladığı düzenini bozmak hoşuna gitmedi. Yarım günlük koşudan sonra görüş alanı dramatik bir biçimde değişti, günlerdir seyahat ettiği kurak topraklar bir anda yeşillenmeye başladı. Öyle yavaş yavaş değildi bu değişim, sanki birileri hususi olarak iki yeri böyle tezat bir halde bırakmıştı. 

 “Hava nemlendi, yakınlarda büyük bir orman olması lazım!”

 Tahmininde haklı çıktı Mel, ufuktaki yüce dağların eteklerinde oluşan vadiler, yeşilin her rengiyle bezenmişti. Doğanın canlılığını hissedebiliyordu, bitkilerle enerjisinin belli oranda etkileşime girebildiğini bile keşfetti. 

 “Dedem hususi olarak buraya gelmemi istediyse, bir bildiği vardır. Şu dağları aştığımda varmış olacağım!”

 Dağların yamacından kendi kendine konuşarak ilerleyen Mel, hedefinin yüksek engellerin ardında olduğunu sanıyordu ama gözleri onunla aynı fikirde değildi. 
 
 Ne kadar çok dağ var burada!”

 Haykırmasında hiç tuhaf bir yan yoktu, çıktığı hafif yükseltinin bitimindeki manzara, hayatını insanlıktan uzak bir dağ köyünde yaşayan Mel için nefes kesiciydi. Birbirinin üstüne binmiş dağ sıraları onu selamlıyordu. Tepelerini kaplayan sislere inat, kalan kısımlarından hayat fışkırıyordu. 

 “Yeşil Gölge Akademisi, demek böyle bir yermiş!”

 Haritada işaretlenen yere geldiğini bilmek için vahşi yaratık derisinden yapılmış parşömene bakmasına gerek yoktu, kafasını nereye çevirirse çevirsin senin yerin burası çağrılarını duyuyordu. Sonra uzakta bir yapı görür gibi oldu, yine bir dağdı ama sanki orada doğal olmayan şekiller vardı. Soluk alıp vermesi hızlanan, her nefeste on adım alan Mel, çok geçmeden tam olarak neyi anlamaya çalıştığını tüm haşmetiyle gördü. 

 Doruğunun nereye kadar uzandığını anlayamadığı bir dağın içi oyulmuş, oluşan boşluğa da yüksek bir sur ve binlerce ev yapılmıştı. Güneş neredeyse tepeye varıyordu, her yeri aydınlatmayı başarmıştı ama bir tek doğal taşlardan oluşmuş şehrin toprakları gölgeydi. Alışılmışın aksine siyah bir karartı yoktu yerleşimde, havada süzülen bir perde inceliğindeki yeşil esinti usulca örtüyordu üstünü bütün toprağın. Kalbi yerinden çıkacak gibi atan Mel, soluklanmayı beklemeden yeniden koşmaya başladı. Etrafındaki insanlardan dolayı yürümek zorunda kalana kadar da bunu sürdürdü. 

 “Dur bakalım, nereye gittiğini sanıyorsun?”

 Sur şeklinde oyulmuş dev kayanın üzerine açılmış kapılardan birine yönelen Mel, girişte bekleyen iki adam tarafından durduruldu. Ellerindeki büyük baltaları çapraz olarak önüne kapatan ikili, sert bakışlarla onu süzüyordu. 

 “İçeri girmek istiyorum!”


 Mel, amacını açıkça söyledi, bu hali kaba bıyıklı nöbetçiyi biraz kızdırdı. 

 “Cahil çocuk, burası her elini kolunu sallayanın girebileceği bir yer mi? Neden geldin?”

 Sesi haşindi, onunla beraber Mel’ in arkasında biriken kalabalıktan da homurtular duyuluyordu. Şaşkınlıkla etrafına bakınan genç çocuk hızlıca cevap verdi. 

 “Yeşil Gölge Akademisi’ne girmek için geldim!”

 Az önce acımasızca bakan adamların hali bir anda değişti, silahlarını Mel’ in gözünün önünden çektiler. 

 “İzin madalyonunu görebilir miyiz?”

 Hitapları bile değişti. Genç çocuk, üzerindeki tek madalyon olan dedesinin bıraktığı yadigârı gösterdiğinde, ortamdaki gerginlik tamamen dağıldı. 

 “Yeşil Gölge Akademisine hoş geldiniz. Giriş ücreti olan on vahşi yaratık çekirdeğini ödedikten sonra içeri girebilirsiniz!”

 Her şey iyi giderken bomba son anda patladı, yaratık çekirdeklerini mağarayı rafine ederken kullanan Mel, şu an çulsuzun önde gideniydi. 

 “Üzerimde yaratık çekirdeği yok. Yakınlarda, avlayabileceğim yaratıklar var mı?”


 İri omuzlu, geniş gövdeli genç çocuk ne kadar gürbüz olsa da siması hâlen on dört yaşındaki birinin naifliğine sahipti. 

 “Çıldırdın mı sen? Yakındaki ormanın içinde bulunan yaratıkların en zayıfı, bedenlerinde doğanın gücünü dolaştırmayı başarmış canlılardır!”


 Nöbetçilerden temiz traşlı olan Mel’ in kolunu tuttu, birkaç saniye sonra dostça nasihat etmeye başladı. 

 “Daha Ruh Gücü emme aşamasına adım atamamışsın, eğer oraya gidersen sonun ölüm olur!”

 Mel, iki nöbetçinin ne hakkında konuştuğunu hiç bilmiyordu. Adeta, hayatı boyunca duymadığı bir dil konuşuyorlardı. 

 “Genç dostum, akademinin giriş sınavları üç içinde başlıyor. On yaratık çekirdeği bulursan ne âlâ, yoksa şansına küs!”

 Sırada, hemen Mel’ in arkasında duran adam sabırsızlanmıştı ama önündekinin akademiye giriş sınavı için geldiği bildiğinden kabalaşamıyordu. Tam bu anda gerilerden bıçak gibi keskin bir ses duyuldu. 

 “Kim demiş şansına küsmesi gerektiğini?”


 Kalabalık hiçbir talimat olmadan ayrıldı, oluşan boşluktan iki kişi yürümeye başladı. Mel’ den bir kafa daha kısa boya sahip, uzun düz saçlarını kurdeleyle toplamış, mavi cüppeli genç bir çocuk ve düz kırmızı elbisesinin eteklerini savurarak yürüyen kız, nöbetçilere doğru yaklaştı. Kızın saçları, kafasının üzerinde iki topuz şeklinde toplanmıştı. Onları tutmak için soktuğu uzun tahta çubuklar, görenleri hayrete düşürüyordu. 

 “Biz de akademinin giriş sınavı için geldik!”

 Delikanlının konuşmasından sonra ikili madalyonlarını çıkarıp kapıyı koruyan nöbetçiye doğru uzattı. Neler olduğunu anlayamadıkları için şaşıp kalan kalabalıktan çıt çıkmıyordu. 

 “Kişi başı 10 vahşi yaratık çekirdeğini verdikten sonra girebilirsiniz!”

 Kapıda duran ikilinin eski sertliği gitmişti ama görevlerinin bilincinde olduklarını belli etmek ister gibi yüksek sesle konuşuyorlardı. Genç çocuk etkilenmiş gibi durmuyordu, elini beline uzatarak çıkardığı keseyi nöbetçiye doğru uzattı. 

 “Burada tam 30 vahşi yaratık çekirdeği var, üçümüz için yeterlidir sanırım!”

 Kaba bıyıklı adam hızlıca sayıyı doğruladığında, baltalarını yana çeken nöbetçiler akademinin giriş sınavı için gelen üçlüye yolu açtılar. 

 Haydi arkadaşım, içeri girelim!”

 Seslendiği kişinin boş gözlerle etrafa baktığını gören mavi cübbeli genç çocuk, hızla Mel’ in koluna girdi. Birkaç nefes sonra, iki erkek ve bir kızdan oluşan grup dev surların koruduğu yerleşim alanına adımları attılar. Yerleşim alanına girdikleri gibi havanın değiştiğini deneyimlediler. Daha taze, daha ferah ve her nefeste insanın içini enerjiyle dolduran bir histi. 

 “Söyledikleri kadar varmış, kasabamızdan sonra burası cennetten bir köşe gibi!”

 enç kızın yanakları hafifçe kızardı, doğal güzelliğinin üzerine gelen bu durum karşısında, Mel nereye bakacağını şaşırdı. 

 “Şey, giriş ücretini ödediğiniz için teşekkür ederim. En kısa zamanda borcumu geri ödeyeceğim!”

 Yanında yürüyen ikiliye göre, bedensel özellikler bakımından daha alımlı duran Mel, iş kıyafete gelince tam tersi bir durumdaydı. Yüzüğünün içinde görenleri kıskançlıktan çatlatacak kadar güzel cübbeler veya boydan boya işlemeli bornozlar vardı ama genç çocuk dikkatleri üzerine çekmemek için bunları giymedi. Onun aksine, kapıda tanıştığı ikiliden erkek olanı göz kamaştırıcı duruyordu. Saçı, kıyafeti ve yaydığı aura, yanlarından geçtikleri insanların ona odaklanmasını sağlıyordu. 

 “Arkadaşım bunu dert etme, bizi kader buluşturmuş olmalı!”

 Sesi de etkileyiciydi, Mel’ in mahcup halini bastırmak için yavaş ve yumuşak konuştu. Onun ardından kız lafa girdi. 

 “Arkadaşız diyoruz ama hâlâ tanışmadık. Ben Marvina, bu da abim Edgan.”

 Kız bir nefeste kendisini ve yanındaki genç çocuğu tanıttı. 

 “Benim adım Malcom ama kendimi bildim bileli herkes bana Mel der!”

 “Tanıştığımıza memnun oldum Mel, çok uzun yoldan geldik. Sohbetimize yemek yerken devam edelim mi?”

 Edgan’ın önerisiyle beraber, üç genç kalabalık sokaklardan ilerleyerek salaş bir hana girdiler. Burası, tamamı ahşaptan yapılmış üç katlı bir yerdi. Binanın stili, genel olarak yerleşimdeki yapıların karakteristik özelliklerini yansıtıyordu. Ufak ama bol pencereli dış cepheler ve yapı malzemesi olarak ağaç gövdelere sahiptiler. Yakınlardaki sık ormanlık alanın etkileri, en çok binalarda göze çarpıyordu. 

 Mel, burada para geçiyor. Umarım yine ben ödemek zorunda kalmam!”

 Uzun saçlarını cübbesinin sırt kısmına sokan genç çocuk, hınzır bir ifadeyle konuştu. Hareketinin Mel’i zora sokacağını düşünürken, hiç beklemediği bir tepki görecekti. 

 “Para derken, bundan mı bahsediyorsun?”

 Masada oturan kaslı gencin elinde bir anda mor bir nesne belirdi, dört köşeye sahip ve ortasında ufak bir delik vardı. 

 “Mel, çabuk sakla onu!”

 Ne olduğunu anlamadan, Marvina Mel’ in elindeki parayı kaparak hemen masanın altına indirdi. Yüzünde heyecanlı bir ifade, gözlerindeyse gündüz gözüyle hayalet görmüş birinin inanılmazlık dolu bakışları vardı. 

 “O parayı, nereden buldun?”

 Edgan sandalyesini öne çekip basit giyimli gence sorusunu sorduğunda, hemen kulağının dibinde bir ses çınladı. 

 “Genç efendiler sipariş vermek isterler mi?”

 Hanın garsonu, açık yakasından taşan koca memelerini yakışıklı çocuğun ağzının içine sokarak araya girdi. Yaptığı kura bakılırsa, az önce yaşananların farkında değildi. 

 “Vahşi yaratık göğsünden yapılmış yahni istiyoruz!”

 Sorunun cevabını sokulduğu gençten bekleyen garson, Marvina’nın sözleriyle irkildi. Genç kız, abisine yanaşılmasından hoşlanmadığı belli etti. Korumacı kızı gören garson, siparişi alarak masadan ayrıldı, üç genç yine birbirlerine yakınlaştılar. 

 Neden bu kadar şaşırdınız?”

 Mel, duruma anlam veremediğinden kısık bir sesle konuştu. 

 “Mel sen ciddi misin? Şu anda elimde olan şeyin ne olduğunu bilmiyor musun? 

 Soru üstüne soruya maruz kalan Mel donup kaldı. Kardeşinin onu çok sıkıştırdığını gören Edgan, eliyle kıza dur yaparak konuşmaya başladı. 

 “Arkadaşım nereden geldiğini bilmiyorum ama senin bazı şeyleri acilen öğrenmen lazım. Parmağındaki basit görünümlü metal parçası sanırım alanlar arası boşluk içeren değerli bir eser.”

 “O elindekinden her önüne gelende bulunmuyor, öyle ortalık yerde sakın kullanma!”


 Söylenenleri dikkatle dinleyen Mel, anladığını belli edercesine kafasını bir aşağı bir yukarı salladı. 

 “Mor paraya gelirsek o diğerinden de beter. Önce bir şey soracağım, para birimlerini biliyor musun?”

 Mel, ufak bir dağ köyünde yaşayan basit bir çocuktu, bugüne kadar parayla işi olmadığından cevabı çok basit oldu. 

 “Hayır”

 İki kardeş önce birbirlerine baktılar, ardından dumanı tüten yahniler masaya geldiği için kısa bir süre konuşmayı bıraktılar. Ne zamanki iri memeli garson yeterli uzaklığa ulaştı, yakışıklı çocuk fısıltıyla konuşmaya başladı. 

 “Dünyada, insani ihtiyaçları karşılamak için madenlerden yapılmış paralar kullanılır. Bak, bunlar bahsettiğim paralar!”

 Cübbesinin içine elini uzatıp bir kese çıkaran genç çocuk, içinden üç çeşit yuvarlak cisim çıkarıp masaya koydu. 

 “Bu bakır para, bu gümüş, bu da altın olan!”

 Elini bakırın üstüne koyarak konuşmaya devam etti. 

 “Bundan yüz tanesi bir gümüş, yüz gümüş de bir altın yapıyor!”

 “Peki, benim elimdeki neydi o zaman!”

 “Acele etme oraya geliyorum.”

 Dış dünyaya açılan Mel suya batırılmış sünger gibiydi, sürekli yeni şeyler öğrenmek istiyordu.  

 “Madenlerden sonra, Hükmetme seviyesi ustaların kendi ruhsal enerjilerini aktardığı yeşimler var. Madenlerden çok farklı seviyedir bu paralar. Bir tanesi bin altın değerinde olsa da yetişimciler onları genellikle anlayış kazanmak veya içlerindeki enerjiyi özümsemek için kullanır!”

 Bilgiler zihnine akın ederken, Mel karşısındaki genç çocuğa hayran gözlerle bakmaya başladı. Onun her kelimesinde, dünyanın aslında ne kadar büyük olduğunu keşfediyordu. 

 “Şu an Marvina’nın saklamaktan yemek yiyemediği nesneyse, daha önce sadece kitaplarda okuduğum bir şey olmalı. Bir Olma seviyesindeki vahşi yaratıkların çekirdeklerinden yapılmış Mor Kristal Jetonu, değeri konusunda hiçbir fikrim yok!”

 İri gövdeli çocuk son sözü duyduğunda hafifçe titredi. Bir Mor Kristal Jeton’ a bu kadar heyecanlanan ikilinin, yüzüğün içindeki miktarı görmeleri halinde kafayı yiyebileceklerini düşündü. 

 “Uyarı için çok teşekkür ederim, size bir kez daha borçlandım!”

 Mel, yüzük olan elini masanın altından yavaşça Marvina’nın Mor Kristal Jetonu tutan eline uzattı. Bir saniye sonra, dört köşeli mor nesne hiç var olmamış gibi kayboldu. 

 “Yemeğin soğuyor, lütfen!”

 Küçük kriz aşılınca, önlerinde duran derin kâselerin içindeki sulu yemeği iştahla yediler hatta Mel o kadar beğenmişti ki iki kâse daha yemeden duramadı. 

 “Mel, senden gelen bir ruh gücü hissedemiyorum. Yoksa bedensel eğitim alan biri misin?”

 Sol eliyle kafasını kaşıyan Mel, mahcup bakışlarla etrafı süzmeye başladı. Kısa zamandır birbirlerini tanıyor olsalar da Edgan bu halin anlamını biliyordu. 

 “Sanırım bunları da bilmiyorsun ama kusura bakma, bugünlük benden bu kadar!”

 Yakışıklı genç durdu ama kız kardeşinin böyle bir niyeti yoktu. 

 "Dövüşçü değilsen, akademinin hangi kısma girmek için geldin buraya?”

 Bu sefer verecek bir cevabı vardı. 

 “Bitki bölüme katılmak istiyorum!”       

 “Ne güzel, ben de Simyacı olmak için geldim. Abimse dövüşçülerin olduğu yere girecek!”
 
 Heyecanlanan kız sesinin ayarını kaybetti, söylediklerini duyan hanın diğer müşterileri onlara bakmaya başladılar. 

 “Sakin ol Marvina! Henüz yeterlilik testlerini geçmedim!”

 Akademinin yerleşim alanında binlerce insan, üç gün sonra başlayacak katılım testlerini bekliyordu, ortalık yerde böyle cesur söylemleri dile getirmek pek akılcı bir hareket değildi. 
 
 “Kusura bakma abi ama son iki buçuk sene öyle harika geçti ki. Hatırladıkça kendime hâkim olamıyorum!”

 İki buçuk sene lafının geçmesi Mel’i heyecanlandırdı, aralarında oluşan samimiyete de güvenerek sorusunu sordu. 

 “Edgan, iki buçuk sene önce ne oldu?”

 Yakışıklı çocuğun yanındaki kız, kabahat işlemiş gibi iki eliyle ağzını kapattı. Belli ki bu konuyu konuşmamak için aralarında sözleşmişlerdi. 

 “Marvina, senin bu çenen başımıza bela olacak gibi duruyor!”

 Edgan ilk defa sesini sertleştirerek konuştu. Ilımlı bakışları, çatılan kaşlarının etkisiyle uyarır bir hal aldı. 

 “Sadece laf olsun diye sordum, lütfen! Cevap vermene gerek yok.”

 Mel, keyifli ortamın kendisi nedeniyle bozulduğunu görünce konuşmaya başladı. Tepkisi Edgan’ın tavrını biraz yumuşattı, parmaklarını masaya vuran gencin gözleri de onları izliyordu. 

 “Şu anda bu konu hakkında konuşamam, hiç duymamış gibi davranabilir misin?”

 Konuşmadı Mel, kafasını sallayarak onayladı. 

 “Mel, biz kalacak bir yer ayarlamaya çalışacağız, katılmak ister misin?”

 Marvina kabahat işlemiş küçük çocuk gibi yaptığı sesiyle, içine kapanmış genç çocuğa seslendi. Mel kısa bir süre düşündü, ardından kendinden emin bir şekilde cevap verdi. 

 “İlk önce, Bitki Bölümünün sınavı için başvurumu yapmayı düşünüyorum. Ondan sonra biraz etrafta dolaşacağım.”

 Bütün şirinliğiyle yaptığı teklif reddedilince, Marvina omuzunu silkeleyerek masadan kalktı, abisi Edgan’ da onu izleyecekti. 

 “Hesaplar sende arkadaşım, böylece ödeşmiş olduk. Umarım bir daha karşılaşırız!”

 İki kardeş hanın kapısından çıkıp gidince, Mel koca memeli garsona işaret yaparak masasına çağırdı. Hesap beş gümüş para geldi, genç çocuk Edgan’dan gördüğü gibi elini kıyafetlerinin içine götürüp sanki kesesinden para çıkarıyormuş gibi yaparak, masaya altı gümüş bıraktı. 

 Garsonun yüzü ışıldadı, kılık kıyafeti göstermese de müşteri bonkör çıkmıştı. Yerlere kadar eğilip kapıya kadar uğurladı, hanın içindeki herkes olanları şaşkın bakışlarla izledi. Bir dakika sonra bonkör müşteri hızla geri girdi, koca memeli garsona bir şeyler sorup aynı hızla dışarı fırladı, bu tuhaf duruma da kimse anlam verememişti. 

 “Öyle fırladım gittim ama bitki bölümünün nerede olduğunu sormayı unuttum. İyi ki garsona bahşiş vermişim, yoksa arayıp duracaktım.”

 Mel kendi kendine söylenerek, tek katlı, fazla geniş olmayan ama uzunluk olarak diğer yapıların en az beş katı büyüklükteki binanın önüne geldi. Kapının üzerinde Bitki Bölümü Kayıt Ofisi yazıyordu, genç çocuk bunu okuyunca gülmeye başladı. 

 “Ne aptalım, garsona direkt Bitki Bölümü’nün yerini sordum, burasının sadece akademinin yerleşimi olduğunu bile anlayamadım. Kadın akademinin dağların içinde olduğunu söylediğinde, acaba suratım nasıl bir hal almıştı?”

 Hayatının neredeyse tamamını ücra bir kara parçasında geçiren Mel, yeni şeyler öğrenirken kendini komik duruma düşürmeden edemiyordu. Bunların çoğuna gülüp geçse de bazıları onu düşündürüyordu. 

 “Keşke o soruyu sormasaydım, acaba aramız açıldı mı? Marvina kızmış gibiydi, neden onlarla beraber gitmedim ki?”

 İçindeki sesler ağzından döküldü, ne kadar zamandır binanın önünde olduğunun farkında değildi. 

 “Kapının önünden çekilecek misin?”

 Mel, on dört yaşında bir çocuğa göre iri olan fiziğiyle geçişleri engelliyordu, bunu gören iki kız tam kulağının dibinde bağırmaya başladılar. 

 “Özür dilerim, lütfen buyurun!”

 Panikle yana zıpladı genç çocuk, bir yandan ona bağıran kızları inceliyordu. 

 “Köylü işte, ilk defa şehre gelmiş galiba!”

 “Kılık kıyafetine baksana, ezik!”

 Baştan aşağı bol fırfırlı ve şaşalı kıyafetlere bürünmüş kızlar, iki parmaklarıyla burunlarını kapatarak Mel’ in yanından geçtiler. Genç çocuk bu hareket üstüne istem dışı kendisini koklasa da pis bir koku alamadı, kızların neden bu şekilde davrandığını anlayamıyordu. 

 “Girip şu işi halledeyim, ardından ait olduğum yere dönmeliyim!”

 Mel, yüksek kapıyı ittirerek içeri girdi. Sağlı sollu dizilmiş ve binanın sonuna kadar uzayan masaları gördü. Hepsinin başında bir kişi vardı, kayıt olmak isteyenler onlara doğru gidiyorlardı. Genç çocuk girişteki kalabalığın arasından sıyrılıp binanın arka taraflarına doğru yürüdü, gözleriyle boş bir masa arıyordu. En sonunda, neredeyse binanın bitimine gelmişken bir tane buldu. Vakit kaybetmeden, kafasını iki kolunun arasına koyarak masaya yaslanmış adamın karşısına oturdu.

“Efendim merhaba, kayıt olmak için geldim!”

 Sesi gür ve neşeliydi, kıpır kıpır haliyle oturduğu yerde duramıyordu. Mel’ in aksine, adam yavaşça kafasını masadan kaldırdı, yüzünde cüppesinin kol işlemelerinin izi vardı. 

 “Ne istiyorsun?”

 Mel, cevabını zaten verdiği soruyu duyunca şaşırdı. 

 “Söyledim ya efendim, Bitki Bölümü giriş sınavlarına kayıt olmak istiyorum!”

 Mel hariç herkes uyuklayan adamın ne demek istediğini anlamıştı ama genç çocuk ısrarla aynı sözleri tekrarladı. 

 “Başka masa bulamadın mı?”

 “Evet efendim, bir tek burası boştu ve ben de hemen koştum geldim!”

 Yanan ateşe benzin döküyordu Mel, yakınlardaki kayıt görevlileri işlerini bırakıp onları izlemeye başladılar. 

 “Yazık, zekâ özürlü galiba!”

 “Gidip Aksi Hanry’i bulmak için eşşek şansı olması lazım!”

 Kayıt görevlileri fısıltı halinde konuşurken, Mel’ in karşısında oturan adam söylenerek masanın gözünden kâğıt, ucunda sivri bir kemik olan tüy ve mürekkep kavanozunu çıkardı. 

 “Adın ne?”

 “Malcom ama herkes bana Mel der!”

 Malcom dedikten sonra yazmaya başlayan adam, ardından gelen sözlerden sonra kısa bir süre durdu, başını kaldırmadan karşısında oturan genç çocuğa baktı. Mel, görevlinin bakışlarına karşılığı gülümseyerek verdi, çevredekiler gülmemek için kendilerini zor tutuyorlardı. 

 “Soyadın ne ?”

 “Yok!”

 “Dalgamı geçiyorsun ulan sen benimle!”

 Aksi Hanry elini masaya vurup kükreyince, yakındaki masalardan bir kahkaha yükseldi, uzun süredir kendilerini tutan insanlar sonunda koyuverdiler. 

 “Ne haddime efendim, gerçekten bir soyadım yok. Doğduğum köyde kimse böyle bir şeye ihtiyaç duymazdı!”

 Adam Mel’ in kılık kıyafetini baştan aşağı süzdükten sonra, “Anladık, soyadı olan birini de mi tanımıyorsun? Onu söyle bari” dedi. Mel’ in gözleri parladı, soyadı olan biri vardı, hem de onu çok iyi tanıyordu. 

 “Drago, soyadı olarak Drago yazabilirsiniz!”


 Bu sözlerden sonra gürültüyü duyup masanın yanına gelen insanlarda kahkahayı kopardılar. 

 “Aptal çocuk, yaşadığın dağ köyünde böyle bir soyadını nereden duyabilirsin. Kim bilir yerleşkenin içine girince kimin ismini duydun da geldin burada bana satmaya çalışıyorsun. Başını belaya mı sokmak istiyorsun!”

 “Mel adın, Malcom soyadın bundan sonra, şimdi nereden geldiğini söyle!”

 Kayıt memuru haşmetli soyadını çocuğa yakıştıramadığından, kendi kafasına göre bir kayıt ismi oluşturdu. Onun gözünde Mel, köyden gelmiş cahilin biriydi. 

 “Köyümün bir ismi yoktu?”


 “Yaban yazdım, şimdi madalyonunu çıkar ve kayıt işlemini tamamlayım!”

 Mel elini yalandan cüppesinin içine soktu, yüzüğündeki madalyonu çıkarıp kayıt memuruna doğru uzattı. Bunun üzerine Aksi Hanry, şöyle bir göz ucuyla yuvarlak metali inceleyip elindeki mührü kâğıt parçasına bastı. Çekmeceden küçük bir yeşim taş çıkararak Mel’e uzattı, verdiği nesneyi inceleyen çocuğun hâlâ başında durduğunu görünce de huysuz bir tonla homurdandı. 

 “Kayıt kabul nesnesi onun adı, surların dışına çıkarsan rahatça geri girmeni sağlar. Umurumda değil ama bu zayıf halinde değil surların dışına çıkmak, şehrin sokaklarında bile gezinme. Biri kazayla çarparsa, ölmen işten bile değil!”

 Tek katlı binadan çıkan Mel, kapıya doğru yürürken insanların gülüşlerine maruz kaldı. Aksi Hanry ‘nin son sözlerini duyan bu kişiler, genç çocuğa çöp muamelesi yapıyorlardı. 

 “Dedemin sözünden çıkamam; varsın beni güçsüz zannetsinler ne çıkar ki? Ben neler yapabileceğimi biliyorum nasıl olsa, bu bana yeter.”

 Mel, diğerlerini kafasına takmamayı küçük yaşında öğrendiğinden, yerleşimdeki halkın tavırlarından etkilenmedi. 

 “Yalnız, bu güç seviyelerini ilk defa duyuyorum. Hangisinin ne kadar güçlü olduğunu öğrensem, hiç fena olmaz.”

 Mel en büyük önceliğini belirledikten sonra yüksek duvarların dışına açılan kapılara doğru yürüdü, yavaştan kararmaya başlayan havaya aldırmadan sık ormanların göründüğü yere gitmek istiyordu. 

 “Çocuk, nereye gidiyorsun?”

 Geldiği kapıdan dışarı çıkamaya çalışan Mel, sabahki muhafızlardan biri tarafından durduruldu. 

 “Ormana gidiyorum.”

 Kaba bıyıklı adam sorusuna aldığı yanıtın ardından, tek kaşını kaldırarak bir süre Mel’i inceledi. 

 “Sen sabahki vahşi yaratık çekirdeği olmayan çocuksun. Kayıt olabildin mi?”

 Küçük yeşim taşı koynundan çıkarıp gösterdi Mel, bu onun sorunsuzca içeri girip çıkmasını sağlayacak yegâne şeydi. 

 “Aferin ama sana daha önce de söyledim, ormandaki en zayıf yaratıklar bedeninde doğanın gücünü dolaştırmayı başarmış canlılardır. Senin hiç ruh gücün yok, nasıl hayatta kalmayı düşünüyorsun?”

 Adam belki sertti, görevi gereği insanlarla sıcak ilişkiler kuramıyordu ama genç çocuğu ikinci defa uyarmak için öncelik aldı. 

 “Teşekkür ederim muhafız abi ama yine de gideceğim. Ben dağ köyünde doğdum ve son üç senedir ormanda yaşıyorum. Eğer kendimi koruyamayacağımı anlarsam, koşarak buraya kaçarım!”

 Adam Mel’ in konuşmasını dinledikten sonra hafifçe gülümsedi, ardından diğer nöbetçiye bir hareket yaparak laf anlatmaya çalıştığı çocuğu kenara çekti. 

 “Bak delikanlı, heyecanlısın ve her şeyi yapabileceğini düşünüyorsun ama gerçek dünya senin zannettiğin gibi işlemiyor. Bundan bir sene önce, oğlum da seninle aynı sözleri söyleyerek ormana doğru gitti.

Hırslıydı ve beden gelişimi yapan bir gelişimci olarak yaşına göre akranlarının önündeydi. Akademiye girmek istiyordu, öneri madalyonu almak için paramız yoktu. O da yaratık çekirdekleri toplayıp almak istedi.

 Büyük ihtimal bilmezsin, dövüşçü bölümü için ya bir etkiden öneri madalyonu alman ya da yerleşimin etrafındaki ormandan yirmi tane yaratık çekirdeği getirmen lazım!

 Oğlum zoraki olarak ikinci şıkkı seçti ve gittiğinin ertesi günü burada, tam bu kapıda kanlar içinde kucağıma devrildi!” 

 Mel hikâyeyi soluksuz dinliyordu, adamın suratındaki değişimler anlatılanın uydurma bir öykü olmadığı konusunda onu ikna etti. 

 “Oğluna ne oldu, muhafız abi? 

 Dağ gibi adam bu soru üzerine adeta ufaldı, yumruklarını öyle sıktı ki kemiklerin çıkardığı ses duyulabiliyordu. 

 “O günden beri yatalak, normal ilaçların iyileştiremeyeceği yaralara sahip. Üst düzey iksirler için de bizim paramız yetmiyor. Her gün onu, iyileşip seneye yapılacak sınava girebileceği konusunda kandırıyorum.
 Yaşasın diye kendi oğluma yalan söylüyorum, akademiye son katılım yaşı olan 16 sına kadar hayata tutunsun diye sakat oğluma yalan söylüyorum!” 

 Kendini sonuna kadar tutan adam ağlamaya başladı, bir senedir içinde tuttuğu her şeyi hiç tanımadığı bir köylü çocuğuna anlatmıştı. 

 “Umudunu kaybetme muhafız abi, gün doğmadan neler doğar. İki gün sonra sabah burada olacağım, beni bekle!” 

 Acılı adamı birkaç sözle daha teskin eden Mel, yönünü sık bitki örtüsünün hüküm sürdüğü yeşil alana çevirdi. Karanlık tamamen çökmüştü, birçok insan yerleşimin içine doğru koşar adımlarla ilerlemekteydi. 

 “Akademi sınavlarına girmek için buradan yaratık çekirdeği istiyorlarsa, demek ki ormanın içindekilerin çekirdekleri kolaylıkla ayırt edilebiliyor. Birkaç tane toplayabilirsem, muhafızdan benim için seviyelerini belirlemesini isteyebilirim!” 

 Mel planını yaptı, duyularını limitlerine kadar çekti ve nemli ormanın topraklarına adımını attı. Tüyleri diken diken edecek bir atmosfer vardı, dört bir yanı ağaçlarla kaplı alanda sakin adımlarla yürüyordu. 

 “Buradaki ağaçlar beni tehdit olarak görmeye başladılar bile, huzursuz olduklarını hissedebiliyorum. Yerleşimdeki evlerin onlardan yapılmasına bakılırsa haksız sayılmazlar, etkileşime geçmek hayalperestlik olur!” 

 Mel, hem yürüyor hem de durum değerlendirmesi yapıyordu, bu sırada arkasında kalan toprağın üzerinde bazı kabartılar belirmeye başladı. Uzun, ince bir yol şeklinde devam eden kabartılardan, açık yeşil bir ışık ara ara parlayıp söndü. Genç çocuğa birkaç metre kaldığındaysa, iki sivri dişe sahip bir kafa ok gibi hedefine uçtu. Mel’ in ensesine doğru ilerliyordu, insanın kolu kalınlığındaki uzun bir yılandı. Yan çevirdiği çenesinden sarkan iki diş savunmasız alana saplanmak üzereydi ama vahşi yaratığın bilmediği bir şey vardı. 

 Yıldırım gibi döndü Mel, ejder pençesi şeklini almış sağ eliyle yılanı boynundan yakalayıverdi. Çatal dili ağzından dışarı çıkmıştı, iki dişinden damlayan koyu yeşil sıvılar düştüğü toprağı aşındırırken, Mel keskin bakışlarını ona dikti. 

 “Öldürme döngüsüne giren ilk vahşi yaratık sendin demek, ellerimde öleceksin!” 

 Sağ elini sıktığında, acı bir tıslama ormanın içine doğru ilerledi, yılanın başı ve gövdesi iki farklı parçaya ayrıldı. Mel, çekirdeği çıkarmaya uğraşmadan yaratığı bütün olarak yüzüğüne aldı, etrafa yayılan kan kokusu onu huzursuz etti. 

 “Ölmeden önce attığı çığlık acıdan değildi, intikam istiyor. Kan kokusuyla birleşince tamamen açık hedef durumuna düşeceğim, acilen buradan ayrılmalıyım!” 

 Mel, dedesinin ona hazırladığı ormanda pek çok şey öğrendi. Kurtların tuzağına düşerek kaçmak zorunda kaldığı ve arıttığı mağaranın içinde yükselen ağacın yardımıyla kurtulduğu zamandan beri, avcılık yetenekleri sınıf atlamıştı. Yer değiştirirken yüzündeki yarayı elledi Mel, ne zaman bir zafer kazansa bunu yapardı, kendisini kibirden korumak için ritüel edinmişti bu hareketi. 

 Tahminleri doğru çıkıyordu, sinsi saldırısı sırasında yakalayıp öldürdüğü yılanın son çığlığını attığı yerde, yirmiden fazla yılan toplandı. Kan kokusunu alıyorlardı ama soydaşlarının ölü bedeni hakkında en ufak ipucu yoktu. 

 “Yılanı yakalamak kolay oldu, dedemin kitaplığı sağ olsun. Daha önce görmediğim yaratıklar hakkında bütün bilgiler oradaki kitaplarda yazıyordu, yoksa yerin altından yaklaşan vahşi yaratığın ne olduğunu bilemezdim!” 

 Mel, bitirdiği savaşlardan sonra durum değerlendirmesi yapmayı hiç ihmal etmedi. Zafer veya yenilgi fark etmeksizin neyi doğru, neyi yanlış yaptığını her seferinde gözden geçirirdi. 

 “Yılanların hareketliliği diğer canlıları da uyaracak, hepsi ormanda bir yabancı olduğunu biliyorlar. Esas oyun şimdi başlıyor, iki günümüz var, bakalım nasıl geçecek!”

 “Böyle bir şeyi ilk defa görüyorum!” 

 Mel, elinde tuttuğu kocaman çiçeğe bakarken şaşkınlıkla söylendi. Taç yapraklarının içinde, sivri dişlerin çevrelediği yuvarlak bir ağız vardı ve bu ağız biraz önce Mel’i bütün olarak yutmaya çalışmıştı. 

 “Bitki şeklinde vahşi yaratık veya ikisinin karışımı bir tür! Buraya gelenlerin çoğunun neden öldüğü belli oluyor!” 
 
 Yılanı öldürdükten sonra bir ağacın tepesine çıkarak geceyi geçirmek isteyen Mel, ansızın saldırıya uğradı. Dedesinin hazırladığı ormanda gecelerce sabahlamasa, kesinlikle bu saldırı sonrası ölmüş olurdu. 

 “Bakalım, bunun çekirdeği var mı?” 

 Eliyle dev çiçeğin gövdesini yarınca inceden bir titreme bedenine girdi, burada da durmayan titreşim önce ağaca, oradan da toprağa karıştı. Birkaç nefes sonra civardaki ağaçlar delicesine sallanmaya başladı, uzun dalları birbirlerine vuruyordu. 

 “Demek benim yerimi vahşi yaratıklara gösteriyorsunuz, şimdi işlerin nasıl yürüdüğünü tam olarak anladım!” 

 Mel, vahşi yaratıklarla ormanın içindeki ağaçların kader birliği yaptığını çözünce, daldan yere atlayarak hemen oradan uzaklaştı. Ağaçlar insanlar onları kesmesin diye vahşi yaratıklara, vahşi yaratıklar da açık alanda avlanmamak için ağaçlara muhtaçtı. 

 İşinizi bozmayacağım ama ölüm çemberine girmek isteyenlerin çekirdeklerini almam lazım!” 

 Ormana girmeye karar verdiğinde kendi sınırlarını görme amacını belirledi Mel, karşılaştığı durumlar onu bu yoldan geri döndüremezdi. Genç çocuk kararlıydı ama rakibi koca bir ormana hükmediyordu. Nereye gitse, ağaçlar vahşi yaratıklara onu bulmaları için yardım ediyordu. Böylece, küçük bir açıklığa vardığında etrafının yılanlarla sarıldığını gördü. 

 Ondan fazla yaratık sürekli hareket ederek tüm kaçış yollarını kapatmak isterken, arka beliren bir gölge sürünerek boşluğa, Mel’ in yanına geldi. Genç çocuğun bedeninden kalın gövdesinin üzerinde toplanarak, sallanmaya başladı. Halkalar şeklinde küçülttüğü bedeninin uzunluğu, Mel’ in iki katı kadardı. 

 “Patron sensin demek! Son kez uyarıyorum, çekip giderseniz sizi takip etmeyeceğim ama kalıp savaşırsanız sonunuz ölüm olacak!” 

 Büyük yılan ince bir tıslamayla karşılık verdi, onun bu hareketinden sonra civardaki diğer yaratıklar da aynı sesi çıkarmaya başladılar. 

 “O zaman başlayalım!” 

 Mel, dönülmez yola girileceğini görünce kollarını kaldırarak savaş duruşu aldı. Aynı anda çalılıkların içinden iki gölge kollarına doğru atıldı. Dev yılanın daha küçük versiyonu gibiydiler, hızlıca Mel’ in kollarına dolanıp bilekten omuza kadar olan kısma sıkıca yapıştılar. Küstahça tısladı patronları, tavrında daha bunlarla baş edemiyorsun der gibi bir hava vardı. 

 Bunu Mel’ de anladı, yılanlar kaslarını sıkarak kollarını koparmak isterken, o sadece gülümsüyordu. Öncesinden ders almış gibiydi yılanlar, pençelere hedef olup parçalanmamak için kendilerini kollara sarıp, düşmanın hareket kabiliyetini sıfıra indirmişlerdi. Yılanlar acımasızca kasılarak kollarını işe yaramaz hale getirmeye uğraşırken, genç çocuk bir kükreme salıp kollarındaki kasları kasmaya başladı. 

 İki gücün savaşı yaşanıyordu; biri dıştan içe doğru sıkarken, diğeri içten dışa doğru kendisini kasıyordu. Mel’ in bedeni yaşıtlarının sınırlarını çoktan aşmıştı ama özellikle kolları başka bir hikâyeydi. Mağarada bulunan ağacın yardımıyla özümsediği vahşi yaratık bedenlerinin bütün enerjisi, kollarındaki ejder dönüşümünü sağlamak için harcanıyordu. 

 Öyle görünmeseler de yılanların sıkarak yok etmeye çalıştığı kollar neredeyse bir ejderin uzuvları gibiydiler. Ardı ardına çıkan patlama sesleri de bunun kanıtıydı, uzun bedenleri parçalara ayrılan iki yılandan kalanlar yere düşüyordu. 

 “Daha çekirdek oluşturamamış astlarını ölüme yollamayı bırak, gücün yetiyorsa gel savaşalım!” 
 
 Mel, sadece insanların önünde ve ölüm çemberine girmemiş canlıların karşısında yumuşak başlıydı. Çizgiyi aşanlar onun diğer yüzüyle tanışıyordu, kararlı ve vahşi yanı dışarı çıkıyordu. Patron yılan diğerlerinin onunla baş edemeyeceğini anladı. Çekirdek oluşturmayı başarmış bir astını öldüren insanı, sayısal üstünlükle bastırma planı işe yaramayacak gibiydi. Yine de elindeki bütün kozları kullanmadan öne çıkmadı, dilinin ufak bir titreşimi sonrası gölgelerde saklanan yaratıklar hücuma kalktı. 

 “Madem ölmek istiyorsunuz, öyle olsun!” 

 Ejder pençesi halini almış iki elini bedeninin yanına çeken genç çocuk, onları hızla savurmaya başladı. Düşman henüz ona ulaşmamıştı ama onun ellerinden çıkan yeşil enerjiden oluşan pençeler çoktan hedeflerini buluyordu. Küçük açıklığın içi yılan cesetleriyle doldu, tek parça olan bir tane bile yaratık yoktu. Mel, ejder pençesinin ikinci aşamasına geçmişti, pençelerinde biriken enerjiyi bedeninden ayırıp düşmanına yollayabiliyordu. Civardaki ağaçlar da Mel’ in saldırılarından nasibini aldı, kırılan dalları ve yaralanan gövdeleri nedeniyle isyan eder gibi hışırtılar çıkardılar. 

 “Sakın bana kızmayın, yaratıklarla bir olup yerimi gösterirken düşünecektiniz bunları!” 

 Yaşananlar bundan ibaretti, yılanlar ona ulaşamadan pençe şeklindeki enerji saldırıları nedeniyle parçalara ayrıldılar. Destekçileri olan ağaçlar ağır hasarlar almıştı, Ölüm Çemberine girenlere karşı acıması yoktu Mel’ in. 

 “Kalın derini Enerji Pençeleri ile kesebilir miyim bilmiyorum ama denemek için sabırsızlanıyorum!”  

 Donup kalan dev yılana bakan genç çocuk, ellerini göstererek meydan okudu. Normal bir canlı olsa astlarının yaşadıklarını görünce döner kaçardı ama patron kademe yılan durum karşısında daha da sinirlendi. Yay gibi duran bedenini bir anda serbest bırakarak saldırıya geçti ve Mel’ de iki elinden çıkan Enerji Pençelerini üzerine yolladı. 

 Büyük bir gürültü koptu, patron yılan aldığı darbelere aldırmadan hızını koruyup Mel’e çarptı. Başını öne uzatıp, gövdesini mızrak gibi kullanarak genç çocuğa adeta saplandı. Darbeyi alan Mel geriye doğru savruldu, durması için ancak onlarca ağacı yıkması gerekti. En sonunda, hızı iyice azalınca, geniş gövdeli bir ağacın üzerine yapıştı. 

 Dev yılan meydan okurcasına yüksek sesle tısladı, rakibine gününü göstermiş bir savaşçının gururu vardı üzerinde. Diğer tarafta, Mel olduğu yerden onu izliyordu, yılanın gövde gösterisi bitince kımıldanarak gömüldüğü yerden çıktı. 

 “Üzerinde iz bıraktım ama henüz derini aşıp etini kesecek kadar fazla enerjiyi serbest bırakamıyorum. Gel, direkt pençelerim sana temas edince neler olacağını görelim!” 

 Bir kez daha birbirlerine hamle yaptılar. Bu sefer Mel, mızrak gibi gövdesine inen başın yanından sıyrılarak, uzun bedene pençesini taktı. Yeşil enerjiyle sarılmış eli sert pullarla kaplı deriyi yarıp ete dokunduğunda, hazin bir tıslamayı serbest bıraktı patron yılan. Ters yöne doğru olan hareketinin ivmesini durduramadı ve bedeni boydan boya yarıldı. 

 “Ejderhanın önünde küstahlık yapmaya cesaret eden bir yılana göre, çok da sert değilmişsin!” 

 Dövüşürken kendine güveni tavan yapsa da asla kibirli değildi. Düşmanın zayıf duruma düştüğünü görür görmez yeniden saldırdı. Amacı, el kadar geniş olan açık yarayı kullanarak daha fazla zarar vermekti. İstediğini yapıyordu genç çocuk, hareket kabiliyeti zayıflayan düşmanın kör noktalarından sinsice yaklaşıp, adeta kanayan yarasına parmak basıyordu. Vur kaç taktikleri dev yılanı deliye döndürse de yapacak bir şeyi yoktu, düşmanın hareket hızı ve çevikliği onu çoktan aşmıştı. 

 Öfkeyle tısladı patron yılan ama bu seferki diğer bağırışlarından farklıydı. Tınısı yardım ister gibiydi ve birkaç nefes sonra beklediği şey olacaktı. Yer sallanmaya başladı, yaralı dev yılanın acılı tıslamaları yanıt bulmuş gibiydi. Toprağın altından kamçı misali fırlayan kökler, Mel’ in bedenine yapışıyordu. On saniye geçmeden baştan aşağı kökler tarafından zapt edilmişti, sadece kalbinin olduğu yerde bir karış genişliğinde açıklık vardı. 

 “Bu kadar ileri gidebiliyorsunuz demek, siz de ölüm döngüsüne girdiniz!” 

 Mel sakindi ama dev yılan heyecandan delicesine titriyordu. Öleceğini düşündüğü an, son çare olarak yaptığı yardım çağrısına ağaçlar destek vermişti. Genç çocuk üzerine doğru gelen yılanı hissediyordu, eskisi gibi ileri atılamayan patron yılan ancak yavaşça sürünebiliyordu. 

 “Seçiminizi yaptınız! Eski dostum, sıran geldi!” 

 Mırıldanması bittiği an, Mel’ in bedeninden taşan yeşil enerji köklere girerek ilerlemeye başladı. Çok hızlıydı, geçtiği yerler kırmızıya dönerken toprağın içine giriyordu. Kurumuş yaprak misali döküldü kökler, genç çocuğun kaslı bedeni gözler önüne serildi. Patron yılan yolu ancak yarılamıştı ki donup kaldı, kafasını çevirip etrafına bakmaya başladı. Çağrısına cevap veren ağaçlar an ve an çürüyor, bir yığın tahta parçası olarak yere düşüyorlardı. Yeşil enerji kırmızıya dönerek kaynağa, yani Mel’e doğru yola çıkıyordu. 

 “Size dokunmak istemiyordum ama bu sonu siz seçtiniz. Sabretmediğimi söyleyemezsiniz?” 

 Enerji sarayının bahçesine arıttığı mağaranın içindeki ağaç, bir sağa bir sola sallanıyordu. Yirmi metre çapındaki alanda bulunan bütün ağaçların enerjilerini emdikten sonra çok mutlu bir haldeydi. 

 “Sana gelelim patron yılan! Hayatın burada sona eriyor!” 

 Af diler gibi öne eğildi dev yılan, buna nazaran Mel tek adımda aradaki mesafeyi alıp sağ elini kafasından içeri soktu. 

 “Kusura bakma, bunca olandan sonra mümkün değil!” 

 Mel’ in sakin ve çekingen tabiatı, ölüm döngüsüne girenlere karşı tamamen değişiyordu. Kesin ve kararlı duruşuyla, sorunları büyümeden halletmeyi ilke edinmişti. 

 “Çekirdeğini alıyorum, varlığına başka bir formda devam edeceksin!” 

 Patron yılanı öldürüp civardaki bütün ağaçları kurutan Mel, acele etmeden sakince çekirdeğini çıkardı. Korkacak bir şey yoktu, ağaçlar bile soydaşlarına olanı gördükten sonra uğraşmamaları gereken birini bulduklarını anladılar. 

 “Patron, ast yılan ve bitki şeklindeki yaratıkla beraber üç çekirdek oldu, kaldı dokuz tane!”

  Mel, civardaki avlanma şansının bittiğini anladığında, patron yılanın cesedini yüzüğüne aldı ve bağdaş kurup dinlenmeye başladı. Gecenin ilerleyen saatleri olduğundan genç çocuk yarına hazırlık için meditasyon yapıyordu, günlük rutinini bozmaya niyeti yoktu. İki saat sonra güneşin ilk ışıkları üstüne vurduğunda kapalı gözlerini açtı, iki kolu omuzlarından itibaren koyu kırmızı bir renkle parlıyordu. 

 “Hepsini özümseyemedim ama bu bile beni tatmin etmeye yetti. Umarım, yeniden şansınızı denersiniz!” 

 Yirmi adım uzaklıktaki ağaçlara bakarak konuşan Mel, mağaradaki dostunun özümsediği enerjinin bir kısmıyla kollarını tavlıyordu. Şöyle bir baktığında, gün geçtikçe gelişen uzuvlarından epey memnundu, git gide ejderleşmeye devam ediyordu. 

 “Biraz daha derinlere ilerlemenin vakti geldi, şafak sökerken geri dönmem gerekecek!” 

 Yarattığı boşluktan ayrıldı, güneş ışınları dalların arasından sıyrılmaya uğraşıyordu ama bitki örtüsünde bir hareketlilik yoktu. Zor, her zaman oyunu bozuyordu. Düşmanın kendileri için ölümcül bir tip olduğunu gören ağaçlar, bir süreliğine vahşi yaratıklarla olan anlaşmalarını askıya almış gibiydiler. Böylece koca bir gün geçti ve akşam olduğunda Mel’ in yüzüğünde toplam on beş canavar çekirdeği vardı. 

 “Kolay oldu sanki! Neyse ki patron yılanın gücünde bir rakip çıkmadı, hepsi ilk öldürdüğüm yılanın klasmanındaydı!” 

 Dönüş yolunda değerlendirme yapmaya devam etti, dev kayalardan oluşan surlara varana kadar ormanda geçirdiği zamanı analiz edecekti. 

 “Muhafız abi, ben geldim!” 

 Genç çocuk, geri geleceğine söz verdiği adamı görünce sevinçle bağırdı, bu hissi taşıyan sadece kendisi değildi. Muhafız da ne kadar engellemeye çalışırsa çalışsın fikrini değiştirmeyen çocuğun sağ salim geldiğine en az onun kadar sevinmişti. 

 “Kesin kıyısında dolaşıp geri geldi, bu gençlerin şöhret tutkularını hiç anlamayacağım!” 

 Muhafızın yanındaki adam bugün değişmişti ve belli ki Mel’ in sadece gösteriş peşinde koştuğunu düşünüyordu. 

 “Sen onu boş ver, bildim bileli böyledir!” 

 Orta yaşlı adam önce gözüyle, daha sonra eliyle Mel’ in hayati noktalarını yokladı ama her hangi bir yaralanma izine rastlamadı. Çok şaşırsa da belli etmemeye çalışıyordu. 
 “Muhafız abi, ne zaman buradan ayrılacaksın?” 

 Soruya çok şaşıran adam, tek kaşını kaldırarak konuştu. 

 “Hayırdır?” 

 Mel mahcup bir yüz ifadesi takınıp cevap verdi 

 “Kalacak yerim yok, bu gecelik sizde kalabilir miyim?” 

 Arkadaşı kahkahalarla gülerken muhafızında yüzü düştü, elini vermiş kolunu kaptırmıştı. Yine de içi el vermemiş olacak ki burnundan soluyarak cevap verdi. 

 “Sadece bir gecelik misafir edebilirim. İki saat sonra nöbetim bitecek, o zamana kadar sakince bekle!” 

 İsteği kabul edilen genç çocuk yavaş adımlarla bir köşeye geçip meditasyona başladı, iki saat göz açıp kapatana kadar geçecekti. 

 “Ufaklık, haydi gidelim!” 

 Nöbetçinin ağız alışkanlığından söylediği laf, yanındaki arkadaşının bir kez daha kahkahalara boğulmasını sağladı. Seslendiği çocuk ayağa kalktığında, neredeyse onunla aynı uzunluğa sahip oluyordu. Ufaklık diye hitap ettiği kişiyle aynı boya sahip olmak biraz tuhaf kaçıyordu. Muhafız, sokaklardan yürürken etrafını sert bakışlarla gözetlemeye devam etti. Onu görenler, özellikle yerleşimdeki halk saygılarını belli ediyorlardı. 

 Ara sokaklarda ilerleyip yerleşimin köhne alanına ulaştıklarında, hava bir anda değişti, muhafız kimsenin umurunda değildi. Adamın havası da tamamen değişti; o vakur görünümlü kişi gidip, yerine omuzlarını düşük bir tip gelmişti. 

 “Hey Can, buraya bak!” 

 Ellili yaşlarından fazla gösteren bir tip muhafıza doğru bağırdığında, Mel yanındaki adamın adını öğrendi. Adam, çağrıya koşarak cevap vermişti ama dönüşü çok yavaş olacaktı. Mel konuşulanı duydu ama kimse bunu yapabileceğini tahmin etmediği için olanları anlamamazlıktan geldi.

 “Beşinci tomurcuk en az başlangıç kadar zor olacak, eğer yanınızda öz sularınız varsa kullanabilirsiniz!”

 Müthiş bir sevinç gösterisi yükseldi asil adayların olduğu taraftan, normalde kişinin sadece kendi yetenekleriyle ilerlemesi gereken teste bir kısa yol oluşmuştu, hem de bunu en yetkili kişi yapıyordu. Asil öğrenciler, bir an bile geçirmeden ellerinde beliren küçük cam şişelerin içindeki sıvıları On Tomurcuklu Hayalet Orkide’lerin olduğu kaplara damlattılar. 

 Halk tarafındaysa hiçbir hareket yoktu, belli ki onların öz suyu denen maddeleri yoktu. Hanry tepeden tırnağa kadar kızardı, onun aksine Gloove ailesinden Louise, keyifle asil çocukları izliyordu. Nasıl keyiflenmeyecekti ki ailesinin dâhisi beş dakika içinde yedinci tomurcuğa, diğerleri de beşinci tomurcuğa gelivermişti. Dengenin aniden değişmesi sonrası halktan çocukların yüzleri asıldı. On Tomurcuklu Hayalet Orkide’lerin olduğu kaplarının etrafındaki elleri artık bedenlerinin iki yanındaydı. 

 “Dedemin gitmemi istediği yer gerçekten burası mı? Direkt Bölüm Başkanı asil çocuklara yardım ediyor!”

 Mel’ de testi bırakmış, kendi tarafındaki çocukları inceliyordu. Yüzünde; neler olduğunu anlayıp, neden böyle olduğunu anlayamayan insanlara özgü şaşkınlık ifadesi vardı. 

 “Köylü çocuğu pes etme, en azından diğer asiller kadar tomurcuğa çiçek açtırmaya çalış. Elinden geleni yaptığın sürece, on tane On Tomurcuklu Hayalet Orkide senin olacak!”

 Konuşamayan Hanry Mel’e moral vermeye çalıştı, onun şaşkın halini diğerleri gibi pes ettiğine yormuş olmalıydı. Mel kırkıncı dakikaya girildiğinde kendisinin beş, halktan arkadaşlarının üçer tomurcuğu olduğunu gördü. Yavaşça yerinden kalktı ve herkesin bakışları üzerindeyken Aksi Hanry’ nin yanına kadar geldi. 

 “Üstat, bıçağınızı ödünç alabilir miyim?”

 Genç Çocuğun isteğini duyan orta yaşlı adam, önce ne olduğunu anlamadı ama Mel’ in ısrarlı bakışları karşısında daha fazla bekleyemeden kuşağındaki orak şeklindeki bıçağı uzattı. 

 “Bu bıçak, Yeşil Gölge Akademisi’ne girdiğim zaman ki Bölüm Başkanı tarafından hediye edildi. Genç bir bitki toplayıcısıyken bütün gün bununla çalıştım, ona zarar vermediğinden emin ol!”

 Mel, anladığını ima eder şekilde kafasını aşağı yukarı sallayarak, dolunay şeklindeki bıçağı alıp yerine yürüdü. Koltuğuna oturduğu gibi de kollarını sıvadı, ardından bütün gözler üzerindeyken avuç içlerine iki kesik atarak kanını On Tomurcuklu Hayalet Orkide’ nin toprağına akıttı. İşi bitince bıçağı usulca masaya bıraktı, kanlı elleriyle bitkinin açmamış olan tomurcuklarını okşamaya başladı. 

 Bir dakika sonra altıncı tomurcuk, beş dakika sürmeden yedinci tomurcuk açtı. Mel, kanayan avuçlarına aldırmadan teste devam ediyordu. Derken masasına bir elin uzandığını hissetti. Daha önce sinirden tırnaklarını kırmış olan çirkin çocuk bıçağı alıp onu taklit ettiğindeyse, yüzünde belli belirsiz bir gülümseme belirdi. 

 “Eski dostum sıra sende, elini kesip kanını bitkiye akıtanların bitkilerine enerji aktarabilirsin! Kendi kan özlerini kullanmalarına izin verme!”

Bütün bu tiyatro olacak fenomene kılıf uydurmak için yapıldı. Mel, yapılan haksızlık karşısında susmak yerine, mücadele etmeyi seçti. Sadece kendisini düşünseydi, bu iş çok kolay olurdu ama o, kanını akıtmak pahasına halktan gelmiş çocukları da yanına alarak ilerlemeyi uygun gördü. 

 “Bölüm Başkanım bu kurallara aykırı! Şu çocuklar bitkileri kendi kanlarıyla besliyorlar!”

 Louise dayanamayıp konuştu, ne tuhaftır ki Bölüm Başkanı sözünü ettiği kuralı unutmuş gibiydi. Bir şeyler düşünüyor gibi gözleri çevirmeye başladı ihtiyar adam ta ki diğer tarafından bir kükreme duyana kadar.   

 “Kurallara aykırı mı? Bugün epey saçma laf işittim ama bu açık ara birinciliği alır. Asil ailelerin çocukları besleyici bitkilerin özünden damıtılmış öz sularını kullanırken sorun yok, diğerleri kendi yaşam enerjilerinin özünü kullandığında kurallara aykırı, öyle mi?

 Son yirmi dakika kaldığında Mel ve Maria Gloove yedi tomurcukla başı çekiyor, kalanlar onları takip ediyordu. Asil öğrenciler on dakika önce öz sularını kullanarak halktan olanlara fark atsa da Mel ve yamuk kesilmiş kâküllere sahip çocuğun hızlı başarısı onları ileri ittiriyordu. 

 Aksi Hanry’ nin orak şeklindeki hançeri elden ele dolandı, avuç içlerine kesikler atan çocukların bitkileri hızla tomurcuklarını açmaya başladılar. Halkın içinden gelen katılımcıların hepsi beşinci tomurcuklarını açtırmıştı. 

 “Aptallar, sadece bir testte başarılı olmak için hayatlarından kaç yılı harcadılar!”

 Alt limit olarak belirlenen yediye ulaşırlarsa, bu test için gerekli puanı alabileceklerdi. Kan enerjilerini feda etmeyi göze aldıkları için Mel’ in müdahalesi belli olmuyordu, diğerleri de bu durumun onların yaşam süresini kısalttığını düşünüyordu. Genç Üstat Louise, yine yüksekten bakıp kibirle konuştu ama artık aynı yükseklikte oturan başka birinin de konuşacağı sözler vardı. 

 “Ailelerinin onlar için satın aldığı öz suları yerine kendi kanlarını kullanıyorlar, bence de büyük aptallık. Neyse ki akademimizin Bitki Bölümü çok adil, bu kabul sınavını geçemeseler bile onları bitki toplayıcısı olarak işe alacaktık!”

 Hanry yıkılmış bir su seti gibiydi, ne varsa dilinden akıyordu. 

 “Ailelerinin desteklediği biblolar Bitki Bilimci olurken, bu iş için kendi ömründen feragat edecek insanlar sadece Bitki Toplayıcısı olabiliyor. Şimdi düşününce, aslında çok mantıklı bir düzen bu! Doğa koşullarının yanında, birçok vahşi yaratıkla da uğraşması gereken Bitki Toplayıcılarını şunlardan seçsek, herhalde iki seneye işleyecek bitki kalmaz elimizde!”

 Orta yaşlı adam konuşmasını tamamladığında, ellerinden akan kanlara rağmen halkın içinden gelen çocukların gözleri parladı. Bitki Bölümünden biri açıkça onları destekliyordu ve bu kişi Kıdemli Üstat Hanry’di. 

 “Üstatlar, gençlerin konsantrasyonunu bozmayalım!”

 Bitki Bölüm Başkanı iki yardımcısını bu sefer daha tatlı bir dille uyardı, asillere verdiği iltimastan sonra eski sertliğini kazanması zordu. Yine de yaptığı hareket bir tarafı terazide ağır basar hale getirmişti, öz sularını kullanan çocuklar altıncı tomurcuklarına ulaşıyordu ve hallerine bakılırsa çok da rahatlardı. 

 “Rahatlıkla yedi tomurcuğa çiçek açtırabileceğiz!”

 “Ben sekize çıkarım, kendimizi zorlamamıza bile gerek kalmadı!”

 Fısıltı halinde konuşsalar da bazı sözler rahatlıkla duyuluyordu, rakip haline geldikleri çocukların moralini bozmak için bilerek yapıyor gibiydiler. 

 “Sabır eski dostum, bırak eğlensinler. Böylesi daha iyi!”

 Bir anda her şeyi değiştirecek kudreti elinde bulunduran ağaç, kışkırtmalar karşısında öfkelendi ve Mel’ in iki buçuk sene boyunca onu beslediği enerjiyi kullanarak On Tomurcuklu Hayalet Orkide’lerin çiçeklerini açtırmak istedi. 

 “Son on beş dakika!”

 Bölüm Başkanı ve İki Üstat dışında, yapının içinde Bitki Bölümünden pek çok denetmen vardı. Şimdiye kadar yaşanan tuhaf olaylar nedeniyle pek konuşamasalar da katılımcıları her on beş dakikada bir uyarıyorlardı. Mel ve Maria, gereken minimum standarttı tutturmalarına rağmen ciddiyetle devam ediyorlardı, bunun meyvesini de hemen hemen aynı anda açtırdıkları sekizinci tomurcukla aldılar. 

 “Lanet köylü, her seferinde bilerek yapıyor sanki!”

 Louise, ağzıyla söylemesine rağmen buna olasılık vermiyordu ama olan tamamen buydu. Mel, kendi bitkisinin yanı sıra, rakip olarak gördüğü kızın On Tomurcuklu Hayalet Orkide’ sini de kolluyordu. Şatafatlı kıyafetler içindeki kızın bitkisindeki tomurcuk açmaya başladığı an, kendisi de sıradaki tomurcuğa çiçek açtırıyordu. Maria baştan önemsemediği çocuğa nefret dolu gözlerle bakıyordu, herhalde en uçuk rüyasında bile nereden geldiği belli olmayan bir köylünün onunla yarışabileceğini düşünmemişti. 

 “Geçen sene dokuz tomurcuğun çiçek açışını görmüştük, acaba bu sene daha iyisi çıkar mı?”

 Halk kısmında bulunan denetmenler kendi aralarında konuşuyorlardı, geçen sene burada olan bir tanesinin merak ettikleri vardı. 

 “Zannetmiyorum, son yirmi yılın en iyi skoruydu ve başaran Gloove ailesinin genç efendisiydi!”

 Bekleyiş ve dedikodularla bir beş dakika daha geçti, Mel ile Maria sekizinci, diğer herkes altıncı tomurcuktaydı. Maria’nın yüzünden terler boşalmaya başladı, elinde beliren öz suyunun kapağını açıp bir hamlede On Tomurcuklu Orkide’ nin toprağına boşattı. 

 Bölüm Başkanı izin verdiğinde öz suyunu kullanmayan tek asil oydu ama testin sonuna yaklaşıldığında sınırına geldiğini hissetmiş olacak ki bu imtiyazı kullanmaktan çekinmedi. Dokuz dakika kaldı ve Maria’nın öz suyu etkisini göstermeye başladı. Bitkinin tomurcuğu huzursuzca titriyordu, bir dakika daha geçtiğinde açmak için büyük çaba sarf ettiği belli oldu. Nihayet son altı dakika kala güzel kız dokuzuncu tomurcuğa çiçek açtırmayı başardı, On tomurcuklu Hayalet Orkide’ nin gövdesinin üzerinde dokuz beyaz çiçek vardı. 

 Açılmamış tek tomurcuk sağ taraftaydı. Eğer oda açarsa, her iki yanda beşer çiçeğin olduğu bitki güzelliğini tamamen sergileyebilecekti. Maria, cebinden çıkardığı kenarları işlemeli mendille alnındaki terleri sildi. Beyaz mendilin bir ucunda, ismi ve soy isminin baş harfleri altın sicimlerle zarifçe işlenmişti. Ardından kafasını kaldırıp Mel’e baktı. 

 Tavrında, sonunda üstün gelmiş bir insana has olan kibirli hava göze çarpıyordu. Öz suyu kullandığı için soydaşının başarısı kadar ilgi göremeyecekti ama yine de son yirmi senenin en iyi derecelerinden birini yapmıştı, nasıl kibirlenmezdi ki?” 
 “İşin sonunda en iyi kendini belli etti. Bazılarının, aşamayacağı sınırların olduğunu öğrenmesi zaman alabiliyor!”

 Louise yine rahat duramadı, ailesini temsil eden kişinin dokuzuncu tomurcuğa çiçek açtırmasının ardından dili çözüldü. Sözlerinin hedefi direkt olarak Mel’di, Maria ile yarışan tek kişi olarak sınırının burası olduğunu söylüyordu. 

 “Bu sene katılımcılarımız gerçekten çok başarılı, altı tomurcuğun altında kalan kimse yok. Çoğu yedi ve içlerinden bazıları sekizinci tomurcuğa kadar ulaştılar!”

 Bölüm başkanı, Genç Üstat’ ın sözlerini bir ara geçiş yaparak yumuşattı ve kısaca durumu da özetlemiş oldu. Halkın çocukları altı, asillerin çoğu yedi ve Maria hariç geri kalanlar sekizinci tomurcuktaydı. Mel’ in ve diğerlerinin kanlarını ortaya koyarak başardıklarını, asil ailelerin çocukları ellerindeki imkânları kullanarak rahatça başarabilmişti. 

 “Kana karşılık, para; sanırım Akademimizin yeni düzeni böyle işliyor!”

 Aksi Hanry koltuğuna çöktü, durum yüzeyde sevindirici olsa da mırıldandığı sözler yüreğine ağır bir taş gibi oturuyordu. 

 “Arkadaşım, yapma!”

Sonucun neredeyse belli olduğu ve testin bitmesine beş dakikadan az süre kaldığı anlarda, tiz bir çocuk sesi tek katlı binada yankılandı. Bağıran, Mel’ in yanında oturan sarı saçlı, yamuk kâküllü çocuktan başkası değildi. Bu eyleminin nedeniyse, Mel’ in elindeki orak biçimdeki hançerdi.